ÇOCUKSU DÜŞLERDEN KALAN
ÇOCUKSU DÜÞLERDEN KALAN
Eskiden,
çok eskiden mutlulukt düþlerdik
çocuksu hayallerle
uçuk kaçýk düþler mavisinden
biatkâr havariler gibi
Ýçimiz alabildiði kadar
Anlayabildiðimiz kadar mutluluk
Þimdi;
Yüreðimize ayrýlýk haberi düþtü
Ram olmuþ sürgüne giden esirler gibi
Nereye baksak buz kesmiþ mermer duvarlar
Müebbet’e hüküm giymiþ acýnýn dilini kanatýr
Belli ki eksik bir þeyler var yaþamýn tadýnda
Nereden baþladýk
Nereden baþlamalýydýk
nerede durduysak hep eksik kaldý
Ve
Tam da ulaþtýk derken
Belki de hayata hep geç kaldýk
Bir yanýmýz öksüz, öbür yanýmýz yetim
Ölümün kýyýsýnda sarýlýrken prangalara
Ne hikmetse aaah çekerek
adýný hep yalnýzlýk koyduk
ve döndük þiirlere sýðýndýk
ve bunu biz özgürlük sandýk
Mutluluk, sevgi, aþk diye notlar düþer
Hicraný yok sayar
adýna vuslat derdik
Olmazdý zaten baþka bir söylem
Yazamazdý kalemlerimiz kini nefreti
Vefada vuslata hep kalem kýrardýk
Bu yüzden biz;
Zamanýn peþinde vuruyoruz dibine hayatýn
Koynunda avuturken yüreklerimizi boþ kadehlerin
Ýzmaritler vals yapýyor masanýn diðer ucunda
Savurarak külünü hayatýmýza
Ve sonbahar düþtü avuçlarýmýza
Geldik artýk düþe kalka menzile
Vuslatta mutluluk düþleyerek.
Hüma Efkan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.