AH BİR İNSAN OLABİLSEM!...

Sevmeli insanoðlu önce kendi kendini
Sonra sevgi vermeli, gönüllere girmeli
Benliðe takýlmayýp yýktýrmalý bendini
Unutmalý kendini, hiçliðini görmeli...

Fark etmeli halini, neyi-neden yapýyor?
Hangi noktadan sonra doðrulardan sapýyor?
Dua ederken bile nefsine mi tapýyor?
Kendini içtimaya çekmeli ve sormalý...

Terk etmeli ruhunu aþaðýlýk duygusu
Ki, bu duygu doðurur üstün olma kaygýsý!
Kulu þuurlandýrýr Yaradan’a saygýsý
Kavuþmalý özüne, kabuðunu kýrmalý...

Mümkünse hoþgörülü olmaya çalýþmalý
Kavgadan evvel çözüm bulmaya çalýþmalý
Kini biriktirmeyip silmeye çalýþmalý
Mazlumdan yana olup þefkat ile sarmalý...

Çýkar yol bulmak için ’ene’ cenderesine
Yummalý gözlerini kusur penceresine
Bolca sabýr katmalý huzur tenceresine
Metanetle piþirip yarasýna sürmeli...

Kul hakký denilince titremeli vicdaný
Hýrsa kapýlmamalý boþ kalsa da cüzdaný
Paylaþmayý bilmeli unutmadan Yezdan’ý
Varý emanet bilip mütevazi durmalý...

Kusursuz kul olur mu, arayan bulur denir
Ateþte piþe piþe bir alet olur demir
Teba da olur insan, her daim olmaz emir
Hudutlarýný bilip yayý öyle germeli...
.........................................
Doðrularý yaþayýp huzurla yatabilsem
Rüzgarýn tersi yönde adýmlar atabilsem
Çok mu aðýr gelirdi heybeme katabilsem?
Mahþerde uyanmaya saatleri kurmalý...

Ýnsanlýðý hayatýn yollarýna sermeli,
Cennetin rayihasý erdemleri dermeli...

Bulem hatun, 5/12/2013, Antalya


Sosyal Medyada Paylaşın: