Yaðmurun ellerinden geçerken bir mevsim... Issýz bir uðultuda,can verir günlerim... Kazýlmýþ suretime ayrýlýklarýn yorgun izleri.... Ve, Zaman her defasýnda yenilerken kendini... ’Ben’ bir ’Sen’in içinde hiç göz kýrpmadan yaþarým...
Açýk siyah bir gece indi, penceremden içeri… Suskun bir heykel edasýyla; Gölgem, Kýpýrtýsýz duruyordu, koyu beyaz bir duvarda… Bedenim de, gözyaþlarým kadar halsizdi… …….. Oysa, Elime kaldýrsam, tavana deðecek kadar uzayabilirdim… Gözlerimi kaldýrsam, yüzüne deðecek kadar ürperirdi ,düþlerim… Peki ya, yürümeye kalksam… Gece… Gölgem… Yabancý bir þehir… Issýz bir cadde… Hani sana gelecek bir yýldýzý bulsam, tutunsam bir köþesine, YÜREÐÝM KÝRPÝKLERÝMÝN ARASINDAN GEÇERKEN, En dokunaklý duamý etsem… Haykýrsam yokluðunca göklere… ….. DÝNDÝREMEDÝM UZAKLARDA SENSÝZLÝÐÝN SANCISINI
ALEV ERSÖZ YÜKSEL
Sosyal Medyada Paylaşın:
Alev ERSÖZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.