kuruyan gözyaþlarýmla
geriye sadece anýlar kalýyor
onlarda zamanla solacaklar
mutluluða jilet atan ölümlü bile
aff-edilecek elbet!
senide yakarlar
senide acýtýrlar birgün diyerek
kýzýl ötesi ellerim sarýlmayacak özlemlerime
ve
maziyi sarmalamayacak sararan yapraklar
dalýndan kopmuþ koza
buz soðukluðunda,dilim
kan damliyor karalarýma
beyin göçümden yaralý çýkýyordum
saðlam çýkamazdým deðilmi?
okadar yýpranmýþken
ve zedelenmiþken anýlar
örselenmiþ yaþ/ananlara
ayak izlerimden aramayýn beni
gölgemi saklýyorum kendimden bile
beni bulamayýn
çýð altýnda kalmýþ çocukluðum
çok görmeyin
ýssýzlýðýmý
karanlýk benim ormanlarým!
yaðmur altýnda bakýþlarým
rüzgarým sert ve kuru
soðuðum ayaz
D O K U N M A Y I N . . .