MARMARA DEPREMİ
78. MARMARA DEPREMÝ(17 Að.1999-Kadýköy)
Bir felaket yaþadýk, 17 Aðustostu, bu gece.
Karþý koymak ne mümkün, deprem denen o güce.
Korkunç bir sarsýntýydý,tatlý uykuyu böldü.
Saniyeler deðil, sanki ,, asýrlar sürdü.
Kabus ile gerçek birbirine karýþtý.
Kurtulanlar, kaçanlar zaman ile yarýþtý.
Sokaklar, meydanlar biranda mahþere döndü,
Gece aydýnlýk, yýldýzlar normal dan parlak göründü.
Mahþer yerine dönen bu memlekette,
Göçük altýnda kalan canlýlar imdat demekte,
Kimi saða, sola koþuyor, sarmýþ da korku ve dehþet,
Kimi “yavrum” diye baðýrýyor, endiþesi tek!
Sis perdesi kalkar, kalkmaz þafakta,
Korkunç bir manzara göze görünen,
Nice Canlar yakalanmýþ, uykusunda, yatakta,
Binlerce bina var ki, enkaz olup yere serilen.
Vurgun yemiþ Yalova, Kocaeli, Adapazarý,
Birbirine karýþmýþ halkýn feryadý, ah-u zarý.
Korkunç boyutta depremin görünen zararý,
Yasa boðdu, asrýn felaketi, yâr-ý, aðyârý.
On binler yaralý, binlerce göçük,
Depremin merkez üssü, o þirin Gölcük.
Öyle sarmýþ ki insanlarý korku ve ilk þok!
Yazýk ki can kaybý, on binden de çok!
Ýlk tepki, sað kalan konu, komþudan,
Ýmdat çýðlýðýný duyan, yardýma koþan;
Kimi týrnakla kazýyor betonu, kimi kazma, kürek,
Birleþmiþler tasada, olmuþlar tek yürek.
Yýkýp geçmiþ Marmara’yý depremin (7.4) þiddeti,
Gözyaþý döksek de, yakýn çekimlerde, canlý yayýnda.
Yas tutsa da bütün Dünya Türk’ün yanýnda,
Ancak, yaþayan gerçekten hisseder korkuyu, dehþeti.
Bir turistik belde ki, fýndýkla tanýnan, ayný bölgede,
Daðlarý, baðlarý, halâ yeþil Deðirmendere,
Sýcakta, çýnar altlarýnda, gölgede,
Serinlemiþtim deniz kenarýnda, belki, yüz kere.
Ne çay bahçesi kalmýþ þimdi, ne de, gönül sarayý,
Deniz yutmuþ evleri, iþgal etmiþ karayý.
Sanki kavrulmuþ gibi Aðustos sýcaðýnda
Binalarla, sakinleri yatýyor denizin kucaðýnda.
Nerede deniz biter, nerede baþlar kara?
Deniz bahçe sanki, çýnarlar su altýndan boy atmýþ,
Çay bahçeleri, gazinolar, deniz dibine batmýþ,
Görünen o ki, insana elem veren, korkunç, manzara.
Bir çocuk feryadý duyulur göçük altýndan,
Bilinmez ki, apartmanýn hangi katýndan?
Neden çocuk aðlamasý var da ninni sesi yok?
Artýk Onlarýn þefkâte, sevgiye ihtiyacý çok.
Ne kefen, ne tören, yaratýldý, toplu mezarlar,
Kazma, kürek yerine, makine ile kazarlar.
Bazýlarý için kýlýnmýþ normal cenaze namazý,
Kimilerinin ardýndan, ne yazýk ki, bundan da azý.
Bir depremzede, canlý kalmýþ, duyamamýþ sevinci,
Beþ çocuk kaybetmiþ, her biri, birer Ýnci!
Yok olunca, ömür boyu kazancý, birikimi,
Ne çalýþma gücü kalmýþ, ne de yapacak bir iþi
Kimi ayaðýný kaybetmiþ, kimi kolunu,
Kimi feleðini þaþýrmýþ, kimi yolunu.
Ölüm yakýnýna gelip çatmýþ, bakmadan yaþa,
Zengin iken, birden muhtaç olmuþ ekmeðe, aþa.
Varýný, yoðunu kaybedip kalsa da muhtaç,
Ýstemesini bilmez ki, alýþýk deðil!
Alýrken mütereddit, üstelik de utangaç,
Ýçi buruk olsa da, yýlýþýk deðil.
Yasa büründü bir anda, güzel yurdumuz,
Kim bilir, ne ümitler vardý ne hayaller kurdunuz
Kiminiz depremde yavrunuza siper oldunuz,
Kiminiz ölümden dönüp, yeniden hayat buldunuz.
Haftalar önce, Güneþi karartmýþtý dünyamýzýn uydusu
Yunan da yaþadý depremi, az da olsa, þiddeti,
Belirdi her iki toplumda, yakýnlaþma duygusu,
Acep var mý, bunlarýn bilinmeyen hikmeti?
Milyonlarý cezbeden güzel Marmara bölgesi,
Depremle düþtü üstüne, ölümün gölgesi.
Tarihte yaþanmamýþ, felâketin böylesi,
Öyle çok suçlu var ki, affedilmez tövbesi.
Can korkusu yüreklere hakim olunca,
Moraller bozulup, ümitler de solunca,
Göç etmek zorunda kaldý insanlar.
Ayrýlýk zor ama, gönüllerde isyan var.
Göçenler duygusal olmakta ne kadar haklý.
Terk edilen yerlerde bin bir hatýra saklý.
Ayrýlmak kolay deðil bu yerden, çok da firaklý,
Mal ve can kaybedenlerin geride kalýr aklý.
Kurtulanlar veriyor her türlü yaþam savaþý
Paylaþtýk, paylaþmalýyýz ekmeði, aþý.
Silinmeli Canlarýn akan göz yaþý,
Sürmeli maddî ve manevî dayanýþma yarýþý.
Geride kalmýþ binler kimsesiz, binlerce yetim,
Baðrýna basacak fert ve fert asil milletim
Göstermenin tam zamanýdýr bilinen hasletin,
Sarsýn Onlarýn tümünü sevgin ve þefkatin
Bütün Dünya uzattý yardým elini,
Gönül kapýsý açýldý, bazen gözlerde yaþ,
Eser görünce her yönden, dostluk yelini,
Anladýk ki, yalnýz Türk deðilmiþ, Türk’e arkadaþ.
Yurt içi, yurt dýþý yardýmlar sel gibi aksa da,
Hâlâ kimi aç, kimi açýkta, kimi de hasta,
Çare bulunmazsa acele her hususta,
Depremzedeler devamlý kalýr, öylece yasta.
Can kaybý yüreklerde, ancak buna çare yok,
Maddi kayýplar için muhtaç olsak da, yabana ele,
Bölge insaný þikayetçi olsa da, geçmeden ilk þok,
Yaralarý sarmada birlikteyiz, Devlet, millet el ele.
Silinir mi kolay, kolay bu dehþetin izleri?
Yýllar sürer ruhtaki, bellekteki gizleri,
Acýmýz öyle büyük ki, tüm ulusça yastayýz
Depremzedeler gibi biz de, ruhen çok hastayýz.
Her an sallanýr gibiyiz, gerçekten sarsýlmasak da!
Depremin þiddetini hâlâ yüreðimizde taþýyoruz
Aylar sonra olsa da, depremin korkusuyla,
Yatýp kalkýyor, mecburen artçý þoklarla , yaþýyoruz.
Sanki masal ülkesinde yaþar gibiyiz.
Her adýmda yeri, göðü titreten,
Meþhur devin korkusundan tedirginiz çok.
Yazýk ki onu etkisiz kýlacak kahramanýmýz yok!
Her tarafta dolaþýyor rivayetler, yalanlar,
Öyle çok ki tevatüre inananlar, kananlar,
Bu nedenle, sokaklarda geceleyip kalan var.
Vicdansýz ve ahlaksýzdýr kargaþaya sebep olanlar?
Durumdan faydalanan vurguncular olacak,
Eðer varsa vicdanýný bir tarafa býrakarak,
Bir tarafta, gitgide fakirleþen halk,
Yine devam edecek, kayýrma ve zengine kýyak!
Vicdansýzlar, güya, halkýn yuvasýný yaptýlar!
Yýllarýn tasarrufunu yalanlarla kaptýlar.
Doðru yol dururken, eðri yola saptýlar,
Tanrýya deðil de, yalnýz paraya taptýlar.)
Evsiz, barksýz kalan yüz binler olunca,
Çadýr kentler kurulmuþ, ama ihtiyaca yetmiyor
Köyler, kenar mahalleler gözden ýrak kalýnca,
Yardýmlar yerli- yerine gitmiyor, istekler de bitmiyor.
Kýþ mevsimi çetin geçen doða olayý,
Yaðmuru, çamuru, soðuðu ve lapa, lapa karý,
Bulunmazsa, öncelikle, barýnmanýn kolayý,
Depremzedeler çeker yine sýkýntýyý, zararý.
Dönmek mümkün deðil hemen normal yaþama,
Yaralar sarýlacak mutlak, aþama, aþama.
Ýhtiyaç var yine de tutunacak saðlam bir dala,
Bunu Devlet- Millet birliðinde, biraz da kendinde ara!
Onlarýn endiþesi, gelecek , iþ ve daimi konut,
Devlet adým atmýþ bu yönde, gerçek ve somut,
Yuvasýz kalan yüz binlere bu, büyük bir umut.
Yaþama sarýlma vakti artýk, endiþeyi, korkuyu unut!
(Þiirlerime güzel sesiyle deðer kattýðý için
Güzin hanýma teþekkürler)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.