Merhaba Öðretmenim;
Ýþte yine geldim sana, yine elimde çiçeklerle,
O en sevdiðin kokular, menekþeler, lalelerle,
Kardelenlerle geldim sana…
Ben bir þiir oldum, sen ise þair,
Neden býrakýp gittin beni öðretmenim?
Gümüþ þamdanlarý andýran ak saçlarýn,
Sevgiyle bizlere ýþýk saçan o bakýþlarýn
Hala gözlerimin önünde…
Bak yine diz çöktüm kara toprak üstüne…
Ýþte geldim sana, her sabah olduðu gibi,
Bu sabah da “Günaydýn Öðretmenim” demek için
Her gün kokladýðým tebeþir kokusu yerine,
Toprak kokusunu duymak için.
Her sabah gördüðüm gülen gözler yerine,
Bu sabah da unutulmadýðýnýzý göstermek için…
Senin için geldim öðretmenim, senin için…
Ýlk dersimizde ne demiþtiniz hatýrlýyor musunuz?
“Öðretmeni var eden öðrencidir.”
Ýþte ben burada da sizinle geçirdiðimiz her aný anmak,
Sizi var etmek için geldim.
Sizin öðrenciniz olmak þereftir bana,
Gözünüz arkada kalmasýn, rahat uyuyun öðretmenim.
Ölüm, ölüm varlýðýn son bulduðu son nokta,
Ölüm, ölüm yokluðun yok olduðu son nokta,
Bu son noktaya siz yakýþmadýnýz öðretmenim…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.