SÖZÜN BİTTİĞİ YERDEYİM

Küçük bir umutla karýþtýrýp
Ýçime akýttým gözyaþlarýmý.
Hýçkýramadým, sarsýldým.
Boynum kýldan ince kaldý;
Kadere boyun eðdim.
Altýn sükutlar biriktirdim delinmiþ cebime…

Ruhum piþmanlýk mýrýldansa da,
Tanrý Mnemosyne’in kuruntularýyla,
Ya da;
Küçültülmüþ umutlarým,
Mülahaza himmetini kaybetse de
Anlamsýz güftelerde,
Namusum ve þerefim üzerine yemin ediyorum,
Olur a,
Gözleri yaþ kesiliverse karþýma gelip,
Hemen oracýkta diz çökerim yalvarmak için,
Beni bir daha terk etme, diye…
Sözün bittiði yerdeyim.

Kara tren de hareket etti
Kirli isini salýverdiði duraktan,
Bir hicran makamýydý çýðlýðý…
Çocuksu bir yüzdü beklediðim,
Umutlarýmdaki azim,
Tamu çukurlarýnda yalnýzlaþýrken…
Güller de pek renksiz,
Mevsimler vefasýz…
Kemirecek fareler,
Trenler bir daha gelmesin…
Sözün bittiði yerdeyim.

Hak etmeden çürütülmekte çehrem,
Bir kelam edemeden kibirli kulaklara…
Þiirlere söylerim sözlerimi artýk,
Herbirini atarým içimdeki volkana…
Altýn sükutlarým benimle kalsýn,
Gözlerim dinlensin artýk…
Ah be dostum bir bilsen,
Sözün bittiði yerdeyim artýk…


Sosyal Medyada Paylaşın: