DOĞMAYINCA...

Güneþ tam ufukta batmak üzereyken,
Vurmuþ yansýmasý masmavi denize.
Kederi içime atmak üzereyken,
Elvan gül yollamýþ þu kýz bendenize.

Aldým elime de bir hayli kokladým,
Kokladým… Kokladým, geçtim de kendimden.
Gözlerimi açýp etrafý yokladým,
Ne göreyim ki ben kýz gitmiþ elimden.

Önüme gelene sorup soruþturdum,
Bulamadým bana güller yollayaný.
Çaresiz kendimi oda tutuþturdum,
Yaktým gittim daim beni sollayaný.

Ýçim kan aðladý güllere bakarak,
Þaþýrdým kaldým ya ne yapacaðýmý ben.
Aradým durdum kýz, naralar atarak.
Dedim; böyle yapmaz hakikaten seven.

O da ne? Bir gölge! Gerçek mi, hayal mi?
Baka kaldým. Durdum, durdum da seslendim,
Dört açtým gözümü, gündüz mü, leyal mi?
Gel, gel haydi bana diyerek ünlendim.

Aklým baþtan gitti, yok oldu aniden,
Düþünüp de dedim, doðmayýnca güneþ.
Gidersin kupkuru sen ki bu faniden,
Bulamadan CEMÝL kendine malum eþ.

KÜÇÜK OZAN ( CML DMR)-KEPSUT-6.12.2012

Sosyal Medyada Paylaşın: