Bir eylül akþamýnda
Cebeci’de tanýþmýþtýk seninle
yalnýzlýklarýmýn bitiþi
sonu hüsranla biten bir aþkýn baþlangýcýydý,
Bilemezdim ki
katilimin sen olacaðýný,
bilemezdim ki
beni sevda yerimden vuracaðýný,
O kadar çok sevmiþtim ki,
yer gök sanki senin üzerine kuruluydu,
sensiz nefes bile alamýyordum,
ilk kez aþký, katilimle tanýmýþtým
Ankara’nýn loþ ýþýklý gecelerinde,
sen nereye, ben oraya
sürükleniyordum ardýndan
yýllarca bu sürükleniþlerim devam etti,
Gecem gündüzüm sen olmuþtun,
hayatý unutup sana yanmýþtým
bir adak mumu gibi,
beni öldüreceðini bile bile
çöllerde susuz kalmýþcasýna
sana ve aþkýna susamýþtým
oysa benim sevgim,
sana hep aðýr gelmiþti
taþýyamýyordun,
taþýyamadýkça yüreðimi eziyordun
yaptýðým onca fedakarlýða raðmen
beni ölmeden mezara koyuyordun,
oysa ki
sende seviyordun
biliyordum,
adým gibi emindim aþkýndan
ama taþýyamýyordun iþte
bu kadar sevilmeyi kaldýramýyordun
sevgisizlikle beslenmiþti kalbin,
benden baþka kimse sevmemiþti seni
sustukça susuþum oluyordun,
hep gitmeyi istedikçe
gidemeyiþim,
kaçamýyordum bir türlü senden
bir gün beni öldüreceðini bile bile
gidemiyordum
ailesinden þiddet görüp
ne yapacaðýný bilemeyen
çocuklar gibiydim
hep kaçmaya dair planlarým oluyordu,
ama beceremiyordum bir türlü
senden kaçmayý,
her kaçmak istediðimde
kucaðýna düþüyordum
yeniden...
Sürekli gelgitler yaþardý beynim,
bir sana bir bana ötelenmeler,
aklým oyunlar oynardý bana,
gitmek mi zor, kalmak mý?
çok düþündüðüm zamanlar oldu,
gitmekte zordu,
kalmakta
gidersem
yýllarýmý verdiðim,
emekle yüreðimde büyüttüðüm
sevgi çiçeklerini ellerimle
kopartacaktým...
kalsam
her gün gözyaþý,
her gün iþkence,
her gün morarmýþ bir ten
ve aðlamaktan göz pýnarlarý kurumuþ
bir gözle yaþayacaktým...
Bütün özgürlüðüm elimden alýnmýþ,
tutuklu bir mahkum gibi yaþýyordum..
hastalýklý bir kýskançlýðýn eþiðinde
böyle yaþamayý hak etmiyordum
hem de hiç...
Bir veda mektubu hazýrlayýp,
kaçýþý tercih ettim,
yüreðim ne kadar ’dur’ dediyse de
dinlemedim,
Kaçtým sonunda senden...
Biliyorum,
bu aþkýn katili sen olmasý beklenirken,
ben katili oldum
ellerim kanlý,
büyük bir aþkýn katiliyim þimdi
Ankara’nýn katran karasý bir gecesinde.
Yüreðimde öyle bir devrim yaptým ki,
Önce seni terkettim,
sonra dönmemek üzere
Ankara’yý terkettim...
Ankara Benim deðil,
aþkýmýzýn deðil,
senin mezarýn oldu...
Bu gece yüreðim çok aðrýyor
Aðrýyan yerden
bir kez daha
seni çýkarýyorum...
þimdi ben,
Özgürlük türküsü söyleyerek
özgürlük yollarýnda
hayatýma devam ediyorum
kaldýðým yerden...
sen de kaybettiklerine yanarak,
her gün ölüyorsun...
Melike Melis / Ýstanbul
26 09 2013