Ağlıyor O Kadın

’’Ne çok hasret ektin sen böyle ,
Ya Ölümden önce kavuþamazsan sevdiðine...’’

Baþ tacý olduðun gönlü ne çabuk terk ettin ?
Dokunsan küle dönerdim !
Belki de haklýydýn seni ölümüne severdim...

Oysa Sevdiðini söylemedi...
Yutkundu !

Sustuðunu gözlerinden akan yaþlara býraktý...
Belli ki yorgundu...
Hayata...
Olana ...
Bitene...

Doðruldu , eli aðýrdan sol yanýnda ki cebine uzandý
bir fotoðraf çýkardý...

Gözlerinde þefkati ve ayný an da nefreti resmetti ...
Hesapsýz !
Kuralsýzdý...

Aðlayan gözlerinden son damla resmin üzerine meyletti...
Silerken gözlerinde ki yaðmurlar da kesildi...

Ben suskularýný merak ederken...
Aðlayan bir kadýndan fazlasý vardý onda...
Yaþanmýþlýklarý aðýr geliyordu omuzlarýna , belliydi...

Neyin var demek artýk içimden bile gelmiyordu...
Bende sustum !
Nefes almadan , ses etmeden aþka sarhoþluðunu pay ediyordum...

O ise hala resme bakýp anýlarýný yaþýyordu...
Ve hayat akýp gidiyordu...

Dünden bu güne aðlýyor O Kadýn...
Susturamýyor benim içimdeki çýðlýklarý bile....


Ölüm !
Gidecek hasretle...
Hasat zamaný gelmedi mi Kadýn !
Gelmedin mi ?

Yunus Özkan


19.11.2013
00:55
Sosyal Medyada Paylaşın: