Kemiksiz dillerimize lanet olsun ki;
Söylenmemesi gereken ne varsa döktük,
Aðýlý cümlelerle avurtlarýmýzdan,
Elvedalarý süsleyip hoþçakallar ile
Bitirdik bu aþký, her þeyi hiçe sayarak.
Þimdi say benden aldýklarýný bana yaþattýklarýna,
Mutluluða say, huzura ve aþka…
Say ve üstü kalsýn,
Bende artýk ederin,
Hüzün kadar, keder kadar, yalnýzlýðým kadarsýn…
Bundan gayrý gözlerimden süzülen yaþsýn sen,
Gönlümdeki hazin mazinin sahibi
Dinmeyen sýzým, dilimde ahýmsýn sen
Bitmiþ bir aþkýn unutulamayan aþýðýsýn sen.
Ezberimdeki bütün sözcükler sen
Dinlediðim her þarkýda sen
Sen kalemimden kâðýdýma düþen hece hece…
Sevmeyi beceremeyen biri
Unutmayý becerebilir mi söyle?
Oysa ne çok sevmiþtim seni
Ne çok aþk, ne çok vuslat, ne çok sevda ummuþtum
Fakat anladým ki
Kardan bir adammýþ aþk
Eriyip giden, güneþi bekleyemeden!