Sebep

Seni ilk gördüðümde sonbahar idi mevsim.
Bir efsane tebessüm suretine niþandý.
Iþýl ýþýl bakýþýn oldu bardaðýma im.
Çayý seninle sevdim ve saat hüsnü andý.


Çaya süzüldü hüsnün demliðimde daima.
Burnun hep Kafdaðý’nda kirpiklerinse hançer.
Buz misali tavrýnda ayrýlýktý hep ima.
Boynuma sarýl demem bari bir kez selam ver.


Çayý sevdim yerine yokluðunda dem be dem.
Demliðim vefa gülü semaverim can dostum.
Yazdýklarým çayadýr sana deðildir sitem.
Ne bana vefa göster ne de benden vefa um.


Sonbaharda açan gül tez solarmýþ gönülde.
Þebnemin gamzesinde hatýrlar donarmýþ.
Artýk seni býraktým sonbahardaki gülde.
Her sonbahar yüreðim gül teninde kanarmýþ.


Yazdýðým tek mýsraa deðmezsin biliyorum.
Çaya karýþan gamzen damaðýmý burar hep.
Haberin olsun seni kalbimden siliyorum.
Ben vefasýzsam þayet sensindir buna sebep.
Ankara,17.11.2013 Ý.K
Sosyal Medyada Paylaşın: