Yalnızlık Kiri

uzun yorgunluðu tanýmýyordum
gölgelere sonrasýz yorumlu
belki bir hafta sonu öðleni
yarým bulutlu an kaçamaðý
ama en çok gözlerinin yalaný
seslenirdi hýçkýrýðýna zamanýn
bu muydu yaðmuruna tutulmak
en ince korkunun...
sensizliðe alýþalý sýkýcýlaþtým
ölümdüm kendime
aldatýlmýþlýðýyla hayattý aramýzda
artýk arasýzýz
aramýz yok sözle
göðe gri
turnalarý unutmadan ama...

hangi sokaktý unuttum
tüm sokaklar sandým o aðaçlý köþeyi
pencerenin demirinde unuttuðun parmaklarýný
giriþ merdivenlerinde bir kaç serçe
bakýmsýz selvilerde çocuk sesleri çaresiz
beni anlayan son yalnýzlýk kiri ýþýklarda
terkedilmiþlik vurgusu okudum bu ilkyaz soðuðunda
kokusu sizsiz unutulmuþluk isteði
bilerek ilk ve son mutluluðumdu bu
uyku yerine küçük ölümdüm
dýþarý deyince kimsesiz çocuk parký
aðlamak kendine küfürdeydi
sustum
gitmedim güya
beni sevmediðini sevdiðimi
unutmadan ama...


kaðan iþçen...

Sosyal Medyada Paylaşın: