YAVRUMA AĞIT

Mayýsýn dördü idi, sen gelmiþtin dünyaya
Hasretle beklediðim, yüzünü gördüm yavrum.
O tenini kokladým, Cennet kokusu diye
Pamuksu ellerini, yüzüme sürdüm yavrum...

Bir mutluluk, bir sevinç, belirdi gözlerimde
Gece gündüz demedim, salladým dizlerimde.
Bir þikâyet, bir sitem, yok inan sözlerimde
Her günüm, her anýmý, severek verdim yavrum...

Sen benim deðiþmeyen, baharýmdýn, yazýmdýn
Birazcýk hasta olsan, yüreðimde sýzýmdýn.
Canýmdan çok sevdiðim, bir tanecik kýzýmdýn
Saçýný ellerimle, tarayýp ördüm yavrum...

Bu kaçýncý acý yýl, sensiz kaçýncý sene
Aylardan mayýs ayý, günlerden dördü yine.
Nasýl rast gelmiþti ki, ayný ay, ayný güne
Sen deðil de topraða, sanki ben girdim yavrum.

Biliyorum ki sana, malum bütün hislerim
Tamamlayýp ömrümü, kavuþmayý düþlerim.
Yüreðim daraldýkça, artýyor heveslerim
Vuslatý düþündükçe hiç gelir derdim yavrum...

Sanmýþtým ki, koskoca bir ömür var önünde
Kader ayýrdý bizi, yedinci yaþ gününde.
Çok yalvardým ALLAH a, al canýmý benim de
Sanýrým bu gün burda, murada erdim yavrum...

"Kul Hilmi “der; bir kadýn, kýrkla kýrk beþ yaþýnda
Pamuk gibi bembeyaz, siyah yoktu saçýnda.
Bulmuþtuk cesedini, bir mezarýn baþýnda
Bir eli göðsündeydi, BÝRÝ MEZAR TAÞINDA!...

Hilmi Coþkun ( Kul-Hilmi )
Sosyal Medyada Paylaşın: