aðlama anne
iyiyim ben üzülme
sen üþümüþsün ellerin buz gibi
rüzgarlar serin eser burada bilirsin
keþke sarýlabilsedim þimdi
ýsýtabilseydim ellerini
o menekþe kokulu ellerini özledim
saçlarýmda dolaþýrken
sýmsýcak ve þefkatli
bir ninni söylesen þimdi anne
uyutsan beni yine kollarýnda
uzansak sonra çocuk düþlerime
birlikte uçursak uçurtmalarýmýzý
bir de sesin
sesini özledim
anlatsana anne
ne oldu bize
gözlerini nerede býraktýn anne
senin ne güzel gözlerin vardý
baktýðýnda ýsýnýrdý yüreðim
avunur susardým
aðlayamazdým
yapraklarý anne
toplama býrak kalsýnlar
sonbahar yapraklarý yorganým benim
gün vurunca üzerlerine
bilemezsin ne güzel kokarlar
aðlama anne
býrak yaðmurlara gözyaþlarýný
yaðsýn yaðmurlar
sen gülümsemelisin
çiçeklenirim ben
her baharda yeniden
aldanma
kasým hüzünlüdür zaten bilirsin
ben iyiyim
sakýn hüzünlenme
bir þiir yazýyorum yine
sevgiler üzerine anne
bitip tükenmeyen hem de
kýþ ayazýnda üþümüþ
düþleri çocuk sevgiler
oyalarým ben kendimi
ne olur sakýn üzme kendini
aðlama lütfen git haydi
daha fazla üþüme
ve iyi bak kendine
beni merak etme
inan ki
ben iyiyim anne ...