karanlýk camlarda hafif buðu,
yapraklarda su damlacýklarý,
umursanmayan gece çöktü,
baþladý yine hüzün zamanlarý…
kuþatýlmýþ sokaklarýn heybetine
sýmsýký sarýlmýþtý salyangoz…
çöken gökyüzünün ritmiyle dans etti bütün gece
salýnýþý bir baþkaydý;aheste mi aheste...
kaybolurken tuzlu bir tat vardý gözlerimdeki nemde…
-“Ne þanslý/ne mutlu!..” sýrtýnda taþýdýðý evinde-
daðýlan düþüncelerimin sonbaharýna ulaþan
ya da
alacakaranlýkta ruhuma çizilen
ya da
bilmem kaçýncý buðulu geceye atfen
bir iz býraktý iþte!..
-Koyu beyaz ayak izleri-
kanatlarý yaldýzlý kuþlar yine çýkmadý mehtaba
kim bilir hangi tenhada söyleþir
görünür
kaybolurlar…