ELLERİM ÜŞÜYOR

Ýçim sýzlýyor,
Ellerim üþüyor ölüyorum.
Hücrelerim acýyor,
Ellerim üþüyor ölüyorum.
Yüreðim volkan gibi alev alev,
Beynim olabildiðince sýcak cayýr cayýr,
Yitik zamanlarda yitik yüzler,
Kalabalýklar çoðaldýkça yalnýzlýðým büyüyor,
Çýðlýk çýðlýða susuyorum,
Ellerim üþüyor ölüyorum.
Savaþçý genlerim zonkluyor,
Ýliklerime kadar kavrulmuþum,
Gözbebeklerimde kor alevler,
Ellerim üþüyor ölüyorum.
Ellerimde diþ izleri,
Ellerimi koyacak yer bulamýyorum,
Kanýmý tutuþturan kývýlcýmlar,
Ve ciðerimi köz eden yoksulluðum,
Ellerim üþüyor ölüyorum.
Oysa ölmeyi hiç istememiþtim,
Þimdi vuslatý bekler gibi,
Ölünce kavuþacakmýþ gibi,
Kaybettiðim düþünme yeteneðim,
Hayata baktýðým pencere yanýyor,
Ellerim üþüyor ölüyorum.


Yýlmaz Özdemir
Sosyal Medyada Paylaşın: