Insan sevmeye baþladýðýnda yaþadýðýný anlar, sevmeye baþladýðýnda korkmayý öðrenir. Önce bir kar tanesini gibi hafifler, sonra kaybetmekten korkarak evren kadar aðýrlaþýr. Hayat kulaðýna okunan adýnla baþlayýp,bir musalla taþýnda boylu boyunca uzanýncaya kadar süren bir serüvenle doludur. Yaþayan, kelimelere döker acýnasý acizliðini.Aslýnda hiç yaþamadýðýný bilmeden... Sevdim zanneder, yaþadým zanneder bir kar tanesi gibi bir avuç içinde eriyip gideceðini bilmeden. Sevmek bu aciz hayatýn içindeki en hoþ meta,hata ve cezadýr. Peki ya sevmeden geçen bir ömür? Bir zindanda sadece güneþle konuþarak geçen onlarca yýl kadar acýnasýdýr. O zaman sonunda üzülmek de olsa biryerlerden baþlamalýyýz birilerini biþeyleri sevmeye. Ýlk önce kendimizden baþlamalýyýz bunu baþucu doktrinimiz olarak kabullenmeli öyle baþlamalýyýz güne.Aptalca gelecek ama ayna karþýsýnda kendine bir kez göz kýrpabilir, kendinden makas alabilirsin mesela... Selam vermeyi öðrenmelisin hayatta, selandan önce mesela...
Mehmet Kovancý
Sosyal Medyada Paylaşın:
mehmetkovancı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.