BULMACA

Yorgundu gece, benden çok çekmiþti kendince,
Bir sitemkar kýskançlýk tutmuþtu beni.
Tutamadýðým elleri kim tutmuþtu kimbilir...
Günün benzi soluktu yenik bir savaþcý gibi sapsarý kesilmiþti çehresi.
Ben yine öfkeler kusuyor, sallanýyordum gündüz, gece.
Niye yarým kaldý ki her hece...
Yazdýklarým bunlardý ya yazamadýklarýmý duysaydý.
Ölür müydü ki sevgili tutar mýydý bir titreme!...
Benim için mi? güldürmeyin beni...
Ben yanardað sonrasý külüm.
Þimdilik kýymetsiz, hükümsüz bir ayakaltý iþte.
Yazdýklarým buydu ya söyleyemediklerim...
Bilseydi küser miydi kendine?
Koca bir kitap yazdým önsözü gözleriyle baþlayan.
Tükenemeyen bir hikaye...
Þimdi gelsen ne farkeder ki ben baþkentsiz bir ülke.
Çehrevesiz resim.
Senden sonra dile alýnmamýþ bir türküyüm.
Ellerim yine kilitli birbirine sanki bir çift el bekler gibi.
Geceyle gündüzün kavuþmasý gibi, biri sönerken biri yanan hükümsüz bir fener, limaný olmayan , ihtiyaç duyulmayan.
Kim bilirdiki bu en zor bulmaca.
Yukardan aþaðýya sen, soldan saða sen...
Nersinden bakarsan bak tek harfi çýkmayansa ben...
Mehmet Kovancý
Sosyal Medyada Paylaşın: