Umutlarým yýkýldý,
Kýþý boraný yaþýyorum
Çýkmaz sokaktayým,
Yaþadýklarýma bir anlam
Veremiyorum
Fýrtýnaya kapýlmýþ kum taneciði misali
Adeta diyardan, diyara savruluyorum
Bezirgân oldum, çýktým, þu âleme
Çið kelâm kullanmamak için,
Kelepçe vurdum adeta dilime
Ýþte bu günde yine naçar yüreðim
Bu günde bekas yüreðim,
Zar içinde
Yalnýzlar limanýndayým,
Doðmaz oldu sabahlarým
Ömr-ü ziyandayým,
Kýþý boraný yaþýyorum
Belli deðil, ne yazým,
Nede baharým
Fazla bir þeyler istemedim,
Þu densiz hayattan
Bir yudum nefes,
Bir tutam sevgi yeterdi bana
Baþka çarem kalmadý,
Kadere sýðýnmaktan
Kýrmýzý çizgi çektim umuda
Üþüyorum,
Güneþim kayýp, elimi ayaðýmý çektim
Þu kahrolasý ca çekilmez yaþamdan
Küstüm,
Olmaz olasýca, lanetlenen hayattan
Bakýnýz kara, kara, düþünüyorum
Düþündükçe umutlarým tükeniyor
Zifiri katran karasý duygularda
Gözyaþlarým içinde, yüzüyorum
Kederlerim, sermayem oldu
Bahtýma vurulmuþ
Sanki bir kör düðüm
Ne yaptýysam çözemiyorum
Allah ýsmarladýk dostlar
Duygu dünyamla
Ýþte, bu günde, bilinmezliklere gidiyorum
______Þair 67______
Ali Cemal AÐIRMAN
Aslýnda insaný en çok acýtan þey; hayal kýrýklarý deðil. Yaþanmasý mümkünken, yaþayamadýðý mutluluklardýr.