DOST KALEMİM

eyy benim sevgili dost kalemimim;
beyaz sayfalarýmýn sevgilisi...
nasýl da uyumkarsýnýz,
ihanetsiz ve tertemiz.

ey benim gönlümün tercümaný yüreðim;
nasýl da düþersiniz yüreðimden kalemime,
yaþadýðým gönül mevsimlerimi bir bir,
dosdoðru ve eksiksiz...
bazen tomurcuðunda bir gül olurum;
açýp da solmak istemediðim,
yeþil dallarýnda bir selvinin...
hoyrat ellerden sakýnarak
ve en güzel mavilerdeki düþlerimi,
paylaþýrým gün be gün, mýsralarýmda
ve sen öyle güzel,
öyle ince iþlersin ki ruhumu,
kara kaplýmýn beyaz sayfalarýnda.


ey benim korkusuz dost kalemim.
sessizliðimin sesi...
bir çýðlýk gibi haykýrýrsýn, fýrtýnalarýmý
korkusuzca ve endiþesiz,
karanlýk kör gecelerimin eþliðinde.
düþtükçe birer,birer yüreðimden
gözyaþlarým,
nasýl da teselliyle süslersin;
dökülürken sayfalara, hece hece duygularým.

ey benim cefakar, dost kalemim.
ilmek ilmek örüp duygularýmý,
iþlersin acýlarýmý, hüzünlerimi
ya da sevinçlerimi
ve her ne halde olursa olsun
halleri yüreðimin,
kayýp gitme sakýn ellerimden.
dilerim hiç tükenmesin mürekkebin.
beni býrakma, hep benimle kal
gönül defterimin sayfalarýnda,
dolaþ dolaþabildiðince, vuslata kadar...

gülseren morkan
Sosyal Medyada Paylaşın: