BAHÇEMİZ

Bahar gelir, çiçekler açardý.

Mis gibi hanýmelleri kokardý.

Kaysýlar çaðlaya durur,

ekþi ekþi gülümserdi dalýndan.

Bir avuç tuz kapýp mutfaktan

bahçeye koþardýk.

Dalýndan bize gülümseyen

minnacýk çaðla’lara dalardýk.

tuza batýrýp batýrýp yerdik

dudaklarýmýz tuz’dan kabarana dek.

Diþlerimiz mayhoþ olur kamaþýr

ama biz o çaðlanýn tadýna doyamazdýk.

Soðuk bir kýþýn ardýndan,

güneþi azýcýk görsek

bahçeye koþardýk...

Duvar dibinde güneþ ýsýtýrken kemiklerimizi,

biz hayaller kurardýk gelecekle ilgili.

Sanki hep o bahçe de yaþayýp ölecektik.

Oraya aitti hayallerimiz.

Sonra kirazlar olurdu kýpkýrmýzý

aðaca çýkar çýkar toplardýk

kulaða küpe yapar öyle yerdik onlarý.

Çekirdeklerini bahçeye fýrlatýrdýk

yeniden aðaç olup çýksýnlar diye.

Sanki hiç büyümeyecektik

biz hep öyle kalacaktýk.

Ve o aðaçlarýmýz,

hep böyle meyve verecekti durmadan

Yýllar yýllar sonra bile,

bugünü ayný yaþayacaktýk.

Yýllar geçti, her birimiz uzaklara atýldýk.

O aðaçlar öldü, yenileri doðdu.

Ama o bahçe hâlâ var,

daha da büyümüþ olarak...
Sosyal Medyada Paylaşın: