BAHÇEMİZ
Bahar gelir, çiçekler açardý.
Mis gibi hanýmelleri kokardý.
Kaysýlar çaðlaya durur,
ekþi ekþi gülümserdi dalýndan.
Bir avuç tuz kapýp mutfaktan
bahçeye koþardýk.
Dalýndan bize gülümseyen
minnacýk çaðla’lara dalardýk.
tuza batýrýp batýrýp yerdik
dudaklarýmýz tuz’dan kabarana dek.
Diþlerimiz mayhoþ olur kamaþýr
ama biz o çaðlanýn tadýna doyamazdýk.
Soðuk bir kýþýn ardýndan,
güneþi azýcýk görsek
bahçeye koþardýk...
Duvar dibinde güneþ ýsýtýrken kemiklerimizi,
biz hayaller kurardýk gelecekle ilgili.
Sanki hep o bahçe de yaþayýp ölecektik.
Oraya aitti hayallerimiz.
Sonra kirazlar olurdu kýpkýrmýzý
aðaca çýkar çýkar toplardýk
kulaða küpe yapar öyle yerdik onlarý.
Çekirdeklerini bahçeye fýrlatýrdýk
yeniden aðaç olup çýksýnlar diye.
Sanki hiç büyümeyecektik
biz hep öyle kalacaktýk.
Ve o aðaçlarýmýz,
hep böyle meyve verecekti durmadan
Yýllar yýllar sonra bile,
bugünü ayný yaþayacaktýk.
Yýllar geçti, her birimiz uzaklara atýldýk.
O aðaçlar öldü, yenileri doðdu.
Ama o bahçe hâlâ var,
daha da büyümüþ olarak...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.