KÜLLENMİŞ YÜREKLER
KÜLLENMÝÞ YÜREKLER
Beni küllerde ara
Hele bir üfle
Üfle kararan bulutlarý
Ve beni yaðan yaðmurda ara.
Bulamadým diye üzülmene gerek yok.
Islanmýþtýr diye düþün,
birilerinin kirpiklerinde bulutlar
bir an gözlerinde
yorgun umutlarla düþerken topraða.
Sen;
bir kere daha ümit eder,
dilek tutar, koþarsýn gökkuþaðýnýn altýndan.
Çelik zýrha bürünmüþ katrelerin açar.
Bir gül gibi göðsünde hançerlenen
deli sevdan düþer topraða.
Ve yine;
dün dünde kaldý de
mabedim, doðum sancým, yürek sýzým, Umay’ým.
Ýsyan etme, yüz çevirme yüreðim.
Bakýr rengi alsa bile gök kubbe,
sicim sicim boþalsýn yaðmurlar gözlerinden,
varsýn yýkansýn bedenim dersin.
Kirlenmiþ ruhum senin eserin.
Öyleyse beni yangýnlarda ara.
Bulamadýn diye üzülmeye gerek yok.
Küllenmiþ diye düþün birilerinin yüreðinde.
Kurtarmaya çalýþma anýlarý,
kývýlcýmlar var hala buðu tüten küllerde.
Ve sonra;
Dumanlar tütüyorsa sevi bahçelerinde,
yanmýþtýr dikenleri katrelerin.
Kurtardýklarýn olacak keþkelerin.
Bedel öderim diye düþünme.
Umut et yaþamak istiyorsan “aþk’ý”.
Korkma yangýnlar çýkarmaktan.
Diz çök secde eyle,
kutsalýn bil dünde býraktýklarýný.
Korkma, yangýnlar çýkarmaktan.
Hele bir üfle,
Üflei üflei üfle
en büyük “aþk’lar” küllenmiþ yüreklerden çýkar.
Ve buna bir kývýlcým yeter…
Hüma Efkan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.