Rüzgarsız da Dalgalanır Benim Şanlı Bayrağım

Her gün biraz daha
Biraz daha boy atýyor içimdeki kaygýlar…
Kurumuþ bu dallar
Saçý-baþý yolunmuþ bu yýkýk aðaçlar
Çömelmiþ bu daðlar
Börtü- böceðini kaçýrmýþ bu topraklar
Çiçeði çalýnmýþ, yeþili solmuþ bu bahçeler
Gerçeðini yitirmiþ bu baðlar, bu ormanlar
Bizden, bizim ülkemizden mi?
Soruyorum kendime:
Bu manzara , Atatürk’ün Türkiyesi’nden mi?..

Korkutuyor bu yolculuk,
Korkutuyor yarýnlarda yaþanacaklar beni!..

Güneþin girmediði bu karanlýk sokaklar
Asfaltý çatlamýþ bu caddeler
Devrilmiþ bu trafik lambalarý
Ve gözünü kýrpýþtýran bu yýldýzlar
Bir de göðün gürültüsü, çakan þimþekler
Korkutuyor beni!

Baþýmý kaldýrýp bakýyorum göðüme
Topraðýmdan yaðmurunu esirgiyor bulut
Geçmiþte gururla uzayan sarý baþaðým
Bugün yabanýl otlar arasýnda küskün bakýyor yüzüme!..

Derelerim, çaylarým coþkun akmýyor eskisi gibi
Yorgun düþüyor çakýlýný sürüklerken ýrmaðým
Gelmiyor artýk balkonuma yavru kuþlar
Hani evime giren o uður böcekleri, onlar da yok artýk
Aðzýmýza sürülen bir parmak balýn sahibi arýlar
Gittikçe azalýyor tükeniþlere yaklaþarak…
Bunlar da korkutýyor beni!..

Neden bu deðiþimler, bu sessiz gidiþler,
Yerin-göðün acý iniltisinden mi bu yok oluþlar?
Yoksa dünyanýn buz gibi bakýþlarýndan mý
Ya da insanoðlunun yoruluþundan mý
Bu kaçýþlar, bu çöküþler?..

Çare olacaksa eðer,
Durduralým yanlýþ esen rüzgarlarý
Daðýtalým üzerimizdeki kara bulutlarý
Kendi kendine dalgalansýn þanlý bayraðýmýz
Sýmsýký sarýlsýn yürekler, tutuþsun eller
Erken kararmasýn hava,
Güneþten perdesini kaldýrsýn bulut
Henüz küsmemiþken ülkeme göçmen kuþlarý
Barýþ toplayýp gönderelim göðüme
Maviler yaðsýn ülkemin topraðýna
Bugün, yarýn ve daima…

Rukiye Çelik
23 Ekim 2013/ANKARA

Sosyal Medyada Paylaşın: