Ne zaman aklýma düþsen,
Ay geceye küser, uzak iklimlere giderdi,
yýldýzlarým dökülürdü gökyüzünden tek tek
karanlýkta bir çýðlýk olurdu sesim,
kimse duymazdý...
ölümüm olurdu özlemin,
yüreðime paslý hançerler saplanýrdý,
kan damlardý her bir hücremden,
yine sesimi çýkarmaz,
sabýrla beklerdim, vuslat gününü
yazgýma, yuvasý bozulmuþ
mavi bir kuþ aðlardý,
o aðlardý,
ben kanardým...
her gün denizi seyre dalardým,
vuslata dair içimde bir umut olsun diye,
Fesleðenler ekerdim,
uzak diyarlardan buram buram
kokunu getirsinler diye
umutlarým sýkýþmýþ kör bir kuyuda
Boþ ver be dünya,
sende dönme,
vuslata dair umutlarýmý kaybetmek üzereyken
dönsen ne çýkar?
sanki sen döndüðünde o gelecek mi?
yuvasý bozulan kuþun yuvasý yeniden kurulacak mý?
boþ ver, sende dönme be dünya...
Ýçimde,
bir yudum umut olsaydý eðer,
dünyayý koþar adýmlarla dört döner,
gözyaþlarýmla ayrýlýðý kuruturdum
evreni yakar, ateþ küreyi kazýrdým týrnaklarýmla
Melike Melis / Kalinihta Girit
24 Eylül 2013