Zebaniler tarlası

Edebim den bir þey kaybetmedim,
Çocuktum,þeytanla karþý karþýya geldim,
Rahattým çünkü yalnýz deðildim,
Vardý bana da yardým edenlerim.

Her gün insanlar ölüyor,
Ve bebekler,yeni ümitler dünyaya geliyor,
Bu kaderi yapraklar da taþýyor,
Ýlk baharda yeþerip,son bahar da soluyor.

Küçük mahallemin kelebekleri,
Yakýlýp giden öyküleri,
Hiç kimse bilmez oradakileri.

Yürüdüðüm yollarýn naðmesi,
Nedense hüzünlü melodisi,
Yok kollarýmda,ruhumun sevgilisi.

Özgür býraktým çocukluk yýllarýmý,
Anlamak için,yokluklarý mý,varlýklarý mý,
Kilitledim boþ hayallere kapýlarýmý.

Hazýrlanmaya baþladým son imtihana,
Vaktini bilmesem de güven olmaz zamana,
Dua ediyorum Rahman olan yüce Allah’a,
Atmasýn beni zebaniler tarlasýna.

Unutulmuþ mahallemin arkasýnda,
Ayaklarý çýplak yalnýz insanlar gördüm.
Üzüldüm çok üzüldüm,kendi içime gömüldüm,
Sonra fark ettim,aynaya baktým,
Sararmýþ yüzüm.

Gönül bahçemde ki,son gülüm soldu.

Zorluklarýn ortasýnda yaþayanlar,
Allah yardým eder,onlar maðdurlar.

Düþüncelerimi yazdýðým nemli mektuplar,
Zihnime kazýndýlar,hatýralarýmda kalacaklar.






Sosyal Medyada Paylaşın: