Gidecekmişsin..
sürüldüðüm yazlar geçtiðim tutanaklar alýnýma çarpan yazýlar silinmiþti
bandýrmada bir akþamdý / dalgalar sesimi / kýyýlar bendimi incitmiþti
istasyona düþen ve yüzlerce veda tüten gözler gibi buruktum
yaban taylarýn terini okþayan rüzgarlara koþup durup adýný sordum
belki de ben ömrüme ilk kez / seninle bu kadar bir baþýma kor
kendi aklýma da bir o kadar zordum…
çýkýp geldin
yüzünde durgun körfezlere daðýlmýþ sularýn þavký
bakýþlarýnda sapan yutmuþ serçelerin o hüzzam feryadý
bir valiz…bir vapur…bir bilet…
gidecekmiþsin…
git…
devrilmiþ anýlardan daðýlmýþ masalardan ne kalýr günlere
o saatlerin sarhoþluðu keder diye yaslanýp sarýldýðý an sesine
sendeler adýmlarýn gölgen nefesinden uzaklaþýr / düþersin
belki bir hýçkýrýða tutunup sýð koy koyaklara da gidersin
nereye gidersen git / gittiðin yerden yine bir tek sen gelirsin
dizlerine yüz sürmüþüm bir kez / dudaklarým bu yüzden kan tadý
ve ben neyi öpsem þimdi / aðzýmda unuttuðun yeminlerin
hep hazan soluklu þarkýsý…
gidecekmiþsin / git…
göðsüme yaðmalanmýþ daðlarýný ekip
ve imansýz yangýnlarýný gözlerinle biçip / git…
ezber düþlerini alýp sakla adýmlarýna / nasýl olsa yol’un meçhuledir
her kýyamet telaþ deðil / her seviþmek aþk / her mermi ölüm / her tapýnak tanrý
kendine ait bir sýðýnak bulsan da deprem zamanlarý
çatlayan yüreðin olur / çatýrdayan tenhalýðýnýn sancýsý…
gidecekmiþsin / git…
sönmüþ fenerler içinde bir þilep gövdesi gibi kalmýþýz
ne yana gittiðini bilmeyen zamanlara soluðumuzu adamýþýz
yanýlmýþýz…yenilmiþiz…delik deþik þehirler geçmiþiz
yine de ekmek ve sevda deyip
türkümüzü hep o uzak yýldýzlara söylemiþiz…
gidecekmiþsin / git…
her ayrýlýk yarým kalan bir serüvendir
her giden anýlarýndan gider bu sahilde
ben hakkýmý ömrüme helal etmedim
sen de beni sende / hiç yaþamadý belle…
Mert Metin
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.