ben senin benim en karanlýk günlerimi aydýbnlatma ihtimeklini sevdim durup duruken sana öfkelendiðim gibi hiç yokken sana içimde yýllarýn geçkalmýþlýðýna olacak öfkemle attýgým o tokat gibi
yaknýz ve kimsesiz geçen akþamlarda elme bir örgü alýp aklýmý saran örmcek aðlarýndan kurtulmayý dilerdim. ki sen bir yerlerin karanlýðýna gizlemiþken. ofkem sana kýrgýnlýðým sana
tutuðun ellerin gunahkarlýðýna. benim elimi tutmak istemdi kimse bana uzanan her el dokunmak istedi sadece. yüreðime deðil tenime..
ama sen ilk öptüðünde beni adýyamanda sehvet deðil bir garip sefkat hissettim dudaklarýnda. ve acýdan çok titremiþti ve gözlerin çok aðlamýþ gibiydi. yüreðin kýrýk biraz ellerin kirli ama masum kandýrýlmýþ gibiydi
benim gibi... seni seviyorum
Sosyal Medyada Paylaşın:
Afilli Kalem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.