VİRANEYE DÖNMÜŞSÜN
Bir zamanlar çiçektin, göðüslere takýlan.
Yýldýrýmlar saçarak beyinlere çakýlan.
Yanar daðlar misali parlayarak, sönmüþ sün.
Senden uzak kalalý viraneye dönmüþsün.
Ýçimde fýrtýnalar kopardýðýn zamanlar,
Oklarý fýrlatýrdý, yayýndan kahramanlar.
Duydum ki gýyabýmda eðlenerek, gülmüþsün.
Ne yazýk sen de artýk viraneye dönmüþsün.
Üzülme, bütün güller elbette ki solacak.
Alaylý bakan göze, kara toprak dolacak.
Ah! Çekip, dizlerine vurarak dövünmüþ sün.
Belin bükülmüþ, sen de viraneye dönmüþsün.
Huzursuz eder ruhu, bazý acý gerçekler.
Bu çorak topraklarda erken solar çiçekler.
Kötü günlerden uzak, güzel ömür sürmüþsün.
Rüya bitince sen de viraneye dönmüþsün.
Bitmez sandýðýn ömür, ne de çabucak geçti.
Akýp giden o yýllar, ömrün su gibi içti.
Beyazlarý atýp da, karalar bürünmüþ sün.
Ah! Benim gibi sen de viraneye dönmüþsün.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.