Þu ahir ömrümde, nedense bir an!
Aðzýmýn tadýyla “yar” diyemedim.
Olur mu hiç nisyan, içimde sevdan,
Ezelden ebede “kor” diyemedim.
Neydi ki bunca yýl, onulmaz hatam!
Bu derin sükûtun, içimde matem!
Merhem olamadýn, sözlerim sitem,
Açtýðýn yarayý “sar” diyemedim.
Sonbahar geleli, güller sarýþýn,
Sevgiden anlamaz, maðrur duruþun,
Has bahçemde zinhar, geçmez kuruþun.
Gönlümün sarayý “har” diyemedim.
Aklýna takýlan, neydi bu sýra,
Yanlýþlar yapmýþsam, bakma kusura,
Çok mu uzaktayým, gel de Mýsýra!
Aslý astarýný “sor” diyemedim.
Dertleþtim duvarla, indi sývasý,
Aðladým ýrmaklar, doldu ovasý,
Sendedir anladým, derdin devasý,
Kalbini sonsuzca “ser” diyemedim.
Beni uzaklardan, süzen sen oldun.
Umarsýz dönüp de, üzen sen oldun.
Kapýyý çarpmadan, tozan sen oldun.
Ne olursun gitme “dur” diyemedim.
Ümidimi kýrýp, aþktan caysan da,
Yönünü çevirip, ele kaysan da,
“Unut” artýk diye, sözler saysan da,
Unutmam mümkün mü “zor” diyemedim.
Bu son gidiþimdir, dönmem bir daha,
O senin dalýna, konmam bir daha,
Sevgilim adýný, anmam bir daha,
Gururum daðýmda, “kar” diyemedim.
Neþe CÖMERT
GAZÝANTEP
04.10.2013