Yaþ ne olursa olsun, Yeter ki babam olsun... Bir köþede otursa da, Hiç konuþmayýp baksa da, Nefesi yeter insana. Yüzlerine bakmak ibadet, Hizmetlerine koþmak ibadet... Büyüklere saygý dinin gereði, Anne, baba evin direði, Yokluklarý burkar yüreði, Babasýzlýk kahýr insana.... Babam küçükken öldü, Annem de ayný... Öksüzlük, yetimlik ayrý bir kaygý. Hala alýþamadým yokluklarýna, Yaþlansam da, dede olsam da.. “Babacýðým” “Anneciðim” diyemiyorum, Nazlanýp, kýzýp, gülemiyorum. Anne, baba kadar kimseyi sevemiyorum..... Bir baba kokusu, bir anne sevgisi, Dünyalarý verirdim kalsaydý birisi...
Kazým Öztürk
Sosyal Medyada Paylaşın:
eğitimci/yazar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.