Yine telvede senin gözlerin

Eylül kalktý gitti.
Yerini Ekim’e verdi sevdiðim…  

Yine beceriksizliðim üstümde,
Fincana koyamadan, köpükleri söndü kahvemin.

Söndü aydýnlýk, döndü karanlýk;
Yoktu ellerin...  

Ah, yine telvede senin gözlerin…  

Ekim’in yaðmurlarý yüreðime iþledi sevgilim.
Sonbahar’ý böyle olmazdý bu þehrin.  

Yaslanýp yokluðuna yaðmuru izledim demin.
Kaynadý yüreðim, içime çöktü demin…
Baþýmý göðe kaldýrýp, kapattým gözlerimi,
Yaðmur sen,
Bulut sen,
Ýçime akýp, çürüttü içimi nemin…  

Düþüp rüzgâra takýlan yapraklar, sanki ellerin…
Savaþtan kaçar gibi,
Yine de kelebekler gibi...
Çamura batýp kapýldýlar suyun akýþýna;
Týpký böyleydi iþte gidiþin…  

Selim Akgün


Sosyal Medyada Paylaşın: