oysa ben; hep kendi halinde olmuþ, cahilmiþim bu kent kültürüne asosyal kalmýþ etkilenmemiþim ne gece eðlenceleri, ne de serserilik etmiþim birine el sallamamýþ, öpülmemiþ, öpmemiþim…
acýdým kendime “ah zavallý ben, ne gelir elden” artýk, geride kalmýþ her þey, sevmeden sevilmeden þimdi bu otel odasýnda, sevdiðimle seviþmeden kaçýp gitmek istiyorum kaderimden kendimden
bu güya köylü dilber, ne istediðini biliyor hayattan ben ne anlarým, otele eþ kimliðiyle birini atmaktan bu güne kadar baþka bir þey bilmemiþim, imtihandan sýnýfta kalmýþým insan, erkek ve mutlu olmaktan
telefonum çaldý açmadým.. defalarca.. oðlan..
Fotoðraf için Sn Yýlmaz Ilký’ya teþekkürler
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.