OCAĞIMA İNCİR AĞACI DİKTİN

acýmýyorum kendime artýk
sýrlarýmý vermedim azraile
kim doðuracak beni sancýlý
týrnaklarýný geçirerek yüzüme





meþakatli bir yoldan
sana uzaklýðým kaç kilometre
varýlmaz molalara
yýkýlmýþ köprüler
ve ana asya gibi karþýmda duruþun, enkaz
dilinin atýnda inciler





biz ikimiz ayný mahallede
deniz aþýrý ülkeler gibiydik
ayný yerden binsek bile otobüse
sen arka kapýdan inerdin
ben hep son durakta seninle





kanýmý deðiþtir þarapla
kalp yolunu bulur susarak
beni etkileyebilirsin bir yerde
tarihin tozlu raflarýndan çýkararak





geceleri dinlendiðimiz apartman kaldýrýmý
gökyüzünün tavaný teras
müstakil, geniþ bir evdir ancak
her akþam kapýsýný çaldýðýmýz sokak





þimdi sen bir sabah ezanýnda apar topar gidiverdin
içimdeki deðiþmeyen iklimleri beðenmeyerek
koca bir kentin ana kucaðýna, sessiz
ocaðýma incir aðacý dikerek





artýk sizin evin bahçesi Van Gogh’un
eþyalar Picasso’nun
umutlar Abidin Dino’nun olsun
sen ise kimsenin
eðer bir gün ölümsüzleþirsen
ben ölürüm






Diz_Kapak




Sosyal Medyada Paylaşın: