Dosta dedik…
Sen bilir misin ki nah þuraya bir köz düþer
Yüreðimin dibini býrakmaz deþer de deþer
sesime bir perde çekildi sanki
bir bir tüm baðlarýmý yakarak
bir ahhh.. çekersem içimden
üstüme tünemiþ olan tüm kainat yýkýlýr be dost
köhneyiþimizin altýn da kalmýþken duygularýmýz
oysa bir elimizde gül
bir elimizde kuranla çýkmamýþ mýydýk biz bu yollara?
þamatanýn orta yerini
güneþ gibi görüp aldandýk be dost
o kendi biçareliðine koþan zavallý bir yolcuymuþ meðer
Saçlarýn iþvesini karþýki daðdaymýþ sanýrken
Ýçimize çöreklenen rüzgârlarýn da savrulduk
Oysa hatýralar þimdilik diye
kaldý gecenin karanlýðýn da
Nefesimizin çekildiði yerden baþlarmýþ meðer acýlar
Ve asla engel olunamazmýþ gönlün hayata sýktýðý son kurþuna
bu yolu bizler gönüllü olarak seçmedik mi dost
baþýmýza taþlar yaðarken
yüreðimiz niye ki pembe bakýyordu bilemem
neyi bildik ki biz zaten
cennet diye cehenneme odun taþýmadýk mý?
Özüme güvenim yok nefsin elinde oyuncakken
ayaklarýma da güvenmem o yoldan saptýrmadý mý bizi dost
kimseye kýrgýn deðilim
yine de çok þükür melekleri barýndýran bir yüreðim var
kopmadým tüm kanatlarým kýrýlýrken
aside deðilim sýðýndýðým “Bir” y-arataným var
gerçek mi yoksa serap mý bu yaþayýp da yaþattýklarým
elimle sunduðum nimetlerden dolayý
ben o kadar çok aç kaldým ki dost
gecemi kaçýyordu gündüz mü erken gelirdi bilemedim
Kuþlarýmýn niçin terki diyar ettiðini de
O kýrýk kapýlarýn menteþeleri gibi savrulduðumu da
tüm umutlarýmý o son mektubun köþelerin de yaktým
attým tüm taþlarýmý eteðimden bir daha görmemek için
þimdi mi harabe kalenin topraða gömülü temeliyim iþte
sen de beni taþýrmýþ gibi yapma sakýn dost
bilirim insan yükünün ne kadar aðýr olduðunu
ya iþte bundandýr viran görünen gönlümün hali
Ne sen sor ne de ben anlatýrken inleyeyim dost
oysa ki yabanýn bize ettiði výz gelirdi
ne ettikse biz kendimize ettik be dost…
(22.09.2013) AZAP…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.