Leyla ile Mecnun

LEYLA VE MECNUN
(Manzum Hikâye)


Derler ki sýcak bir iklimde sýcak bir gün
Baba adayýnda heyecan doruklara vurmuþtur
Edilen dualar gökyüzüne yükselmiþ
Kurban ve adak sesleri arasýnda
Ýlk oðlu doðmuþtur

Sevinç dalga dalga yayýlýr kabilede
Üflenir zurnalar çalar davullar
Ezan okunarak kulaðýna adý Kays konur
Baba emreder, haber götürsün dört bir yöne
Yayalar, atlýlar, allara bürünsün bütün telli turnalar
Fýsýltýlar yayýlýr kulaklara
’Kabile reisinin oðlu olmuþ
Þerefi sofralar süsleyecekmiþ
- Oðlanýn adý ne? Adý ne? Adý ne?
- Adý Kays konmuþ! Adý Kays konmuþ! Adý Kays konmuþ! ’

Dört bir yandan kýymetli misafirler
Gelip ziyafete, oturmuþlar
Hediyeler yayýlmýþ dört bir yana
Bütün fakir fukaralar
Karýnlarýný bir güzel doyurmuþlar

Gün düne düþmanmýþ
Dün olup kovalamýþ kendini
Kays güzel bir bebekken
Koþmuþ, oynamýþ
Düþüp yaralamýþ bedenini
- Sürme çekilsin gözlerine! , demiþ babasý
Emir yerini bulmuþ
- Okuma yazma bilecek yaþa geldin! Diyerek
Elinden tutmuþ gururu Kays’ýn
Saçý sakalý ak, bir nur yüzlünün karþýsýna oturtmuþ

Utangaçlýk damlamýþ ilk anda yanaklarýndan
Her gün yeni þeyler eklenmiþ söz öbeðine
Etrafýna bakarken bir köþeye atýlmýþ mahcubiyet
Bir çift göz görmüþ
Asýlý kalmýþ ruhu, beyazlarýn ortasýndaki göz bebeðine

Gidip tanýþmýþ usulünce, sessiz
Adý Leyla, baþka bir kabile reisinin kýzýymýþ
O günden sonra elinden tutup
Onunla koþmuþ
Düþüp kalkmýþ
Dizlerinde her defasýndaki ayný sýzýymýþ


Ateþler sarmaya baþlamýþ elleri
Günler, aylar ve yýllar iyice baðlamýþ birbirini
Bakýþlar, ’Leyla Kays’ a âþýk! Kays Leyla’ya.’, derken
Leyla’nýn annesine bir dost buyurmuþ:
- Duydun mu söylenenleri? ”

Kaþlar çatýlmýþ annenin
Surat asýlmýþ
En sert çelikle duygular dövülmüþ
- Bir daha Leyla Kays ile görüþmeyecek!
Onun olduðu yere de gitmeyecek! , diye
Yasaklar koyulmuþ

Kays göremeyince gönlünün sultanýný
Tanýdýðý herkese yalvarmýþ
Leyla’sýz yaþayamayacaðýný anlatmýþ
Demiþler: " Çok da çirkin!"
Sakýn, demiþ
Sakýn benim gözümle görmeyin

Çaldýðý bütün kapýlar yüzüne kapanýnca
Hýçkýrmalarý deðersizleþmiþ
Omuzlarý çökmüþ
’Her þey anlamsýz Leyla’m olmayýnca.’, diyerek
Düþtüðü çöllerde ’Mecnun’ diye anýlmaya baþlanmýþ

Ýnlemeleri kum fýrtýnalarýna hükmetmiþ her saniye
Ayný yerde Leyla’sýz duramýyormuþ
Büyüklü küçüklü vahalarla tanýþmýþ
Kervanbaþlarý derdine ortak
Palmiye gölgelerinde
Develer, kuþlar, çiçeklerle arkadaþmýþ
Bazen türkü olur inlermiþ:

Ben hasretim allý güle
Yokluðuna dayanamam
Cehenneme konsam bile
Bundan fazla da yanamam

Anan benim baþým tacý
Ayrý kalmak büyük acý
Esirgeme ver ilacý
Daha fazla dayanamam

Kara gözün görmez isem
Yürüyüþün süzmez isem
Leylam’ elin tutmaz isem
Daha fazla dayanamam




Mecnun olup düþtüm çöle
Kurtla kuþla haber eyle
Bana aþkýn hemen söyle
Daha fazla dayanamam

Bazen þiir olur yankýsýný dinlerdi

Dolaþýrým yana yana
Söylen bana ben neyleyim
Gözüm buldu gönlüm sevdi
Söylen bana ben neyleyim

Ahu ceylan benle gezdi
Muradýmý felek sezdi
Yanaðýma inci dizdi
Söylen bana ben neyleyim

Çölde gece soðuk olur
Þafaklarý soluk olur
Tek yataðým kovuk olur
Söylen bana ben neyleyim

Mecnun olup benden kaçtým
Hiç doymadým sana açtým
Ýçerimi Rabb’e açtým
Söylen bana ben neyleyim

Gözyaþlarý damladýkça topraða
Toprak emmiþ sanki acýsýný
Çamur deyip basmadýðý yerlerden
Benzersiz güzellikler fýþkýrmýþ
Þafaklarda seyretmiþ çiçeklerin açýþýný

Çeþit çeþit böcekler
Kimi geceye dost, kimi gündüze
Vücutlarý, ayaklarý, akýllarý
Hayran olmuþ Yaratan’a
Bakarken sudan akseden yüze

Kaþ, teri býrakmazmýþ göze insin
Kirpikler kum taneciklerini
Daha neler görmüþ neler
Her þeyde bulmayý baþarmýþ
Güzel sebepler

Gerçek aþk doðmuþ artýk içine
Leyla’dan baþka, Leyla’ dan büyük
Ruhuyla bakýp, ruhuyla görmüþ her þeyi
Zerrelerde bile Allah’ý bulmuþ
Gördüðüne gülümsemiþ
Allah, kâinattan büyük

Þiirler söylemiþ, topladýðý dizlerine sarýlýp
Ahular, ceylanlar teselliye koþmuþlar
Mehtaplarý, gözleri yaþlý atlatmýþ
Bulutlarý seyretmiþ nadir zamanlarda
Çare arayýp bulmuþ sonunda

Dostlarý gidip babasýyla konuþmuþlar Leyla’nýn
Doðduðu günün sevincinden hatýralarý
Kays’ýn babasýný gece gündüz üzmüþ
Kim bilir neler ummuþtu
Oysa kara gözlü oðlu
Þimdi bir mecnun olmuþtu

- Geciktin istemekte Leyla’yý, dediler
- Zararýn neresinden dönersen kârdýr

Düþündü Kays’ýn babasý bu sözleri

- Gidip isteyelim, dedi
- Tek çaremiz bu, aþikârdýr

Haberciler haber götürmüþler Leyla’nýn babasýna

- Kays’ýn babasý istemeye geliyor
- Leyla yüzünden mecnun oldu ne hallere düþtü
- Dünyalar yakýþýklýsý genç
- Aþký yüzünden mecnun oldu, çöllere düþtü.

Leyla’ya haber verdi hizmetçiler

- Hadi gözün aydýn dediler
- Kaysýn babasý seni istemeye geliyor

Aþký ve heyecaný yüreðinde sarmaþ dolaþ
Leyla ile birlikte sabahlarý beklemiþler
Nihayet yýllara eþ birkaç gün geçmiþ
Dünürler gelip babasýyla görüþmüþ
‘Allah’ýn emri, Peygamberin kavli...’ diyerek baþlayýp
‘Hayýrlýsý! ’ diyerek bitirmiþler

- Olmaz! , demiþ Leyla’nýn babasý
- Duydum ki baþka bir aþk bulmuþ
- Veremem kýzýmý, oðlun mecnun oldu, çöllere düþmüþ…

Kötü haber tez duyulur derler
Leyla’ da bu haberi tez vakitte duymuþ
Toplamýþ tasýný taraðýný
Mecnunu bulmak için kaçmýþ pencereden
Gece karanlýðýnda yola koyulmuþ

Aramýþ, kum tepelerini aþýp, kervanlara danýþmýþ
Sonunda sevinçle Mecnunu görüp, ona kavuþmuþ
- Mecnunum ben geldim! , demiþ, sarýlarak
Hýçkýrýklarla birlikte
Yanaklarýnda yaþlar uçuþmuþ
Mecnun þaþkýnmýþ, incitmeden iterek yavaþça Leyla’yý

- Kimsin? Ben seni tanýmýyorum! , demiþ

Maksadý Leyla’yý üzmek deðilmiþ
‘Mecnundan Leyla’ya yar olmaz! ’, diyormuþ içten içe

- Ben Leyla’ným baksana bana! , demiþ Leyla

Mecnun kara gözlerine bakýp Leyla’nýn,

- Ben Leyla’mý buldum! Ben Leyla’mý buldum! diye inlemiþ.
- Kays’ým, aþký için çöllere düþenim
- Yüreði benim için yananým
- Kaçtým evden bak
- Býrakmam istersen seni artýk
- Hep yanýndayým. Ýzin ver yanýnda kalayým…

Yalvarmýþ bütün gece Leyla
Mecnunun gözleri gökyüzünde

- Yýldýzlarý yahut kumlarý sayabilir misin?
- Ben Leyla’mý buldum evine git
- Sen Leyla’m olabilir misin?

Leyla boynunu büküp
Hüznü almýþ yüreðindeki yerine
Tekar tekrar süzüp Mecnun’un sözlerini
Son defa gözlerine bakýp yürümüþ

Bir rüzgâr esmiþ
Kapamýþ giden ayaklarýnýn kumdaki izlerini
Günler ve geceler boyu
Hýçkýrýkla sarsýlýrken Leyla’nýn odasý
Kays’ýn babasýna müjde getirmiþler:
Kâbe’ye götürür de Mecnunu
‘Azat et Ya Rab, içimde sana duyduðum aþktan beni! ‘ derse
‘Duasý kabul olur.’ Demiþler

Adamlar daðýlmýþ çöle
Bulmuþlar Mecnun’u, týraþ etmiþler
Sonra eve getirmiþler, yýkamýþlar bir güzel

- Gidip kurtaralým bu aþktan oðlumu
- Hazýrlanýn dostlar hemen yola çýkýp
Buyruk yerine getirilmiþ, kervan hazýrlanmýþ
Kays’a söyleyecekleri tekrar ettirilmiþ

- Allah’ým beni, içimdeki bütün aþklardan kurtar!

Güneþ doðmuþ, güneþler batmýþ
Sonunda kervan Kâbe’ye ulaþmýþ
Dua yerini gösterip Kays’a, herkes dýþarýda beklerken
Kays’ý býrakmýþlar içeri
El açýp Kays, yalvarmýþ Rabbi’ne

- Allah’ým, içimdeki sevdayý binlerce kat arttýr
- Ve bir an bile bu aþktan ayýrma beni!

Sonra Kaysý çýkarmýþlar dýþarý
Çýkýnca derin bir nefes çekmiþ Kays
Hemen yola koyulmuþ
Bakýþlar þaþkýnmýþ ardýndan mecnunun
Duayý anlamýþlar
Bütün gönüller hüzün doluymuþ

Her nefeste “Allah! ”, diyormuþ
Daha bir mecnun, daha bir âþýk
Anlamýþ Leyla öðrenince durumu
Yitirmiþ onu hayatta tutan
Son umudunu

Unutsun diye, Leyla’yý vermiþ babasý
Damadýn adý Ýbn-i Selam
Adetmiþ, gerdek gecesi
Dile gelmeliymiþ varsa gizli kelam
Leyla mahcup, yüzüne bakarak eþinin
- Sana bir sözüm var
- Sakýn bana elin deðmesin
- Nefreti ateþler kadar
- Bana âþýk bir peri dolaþýr her yanýmda
- Seni de beni de hiç üþenmez yakar

Anlamýþ Ýbn-i Selam, ses çýkarmamýþ
Mecnun’u zaten biliyormuþ

- Korkma! , demiþ Leyla’ya, sen artýk bacýmsýn
- Lakin biz evlendik
- Ölünceye kadar yanýmda gül, baþýmda tacýmsýn

Alýp yastýðýný çýkmýþ odadan
Dokunmamýþ hiçbir zaman Leyla’ya
Sýrrýný anlatmamýþ ne güneþe
Ne de yalnýz aðladýðý gecelerde
Tek sýrdaþý Ay’a

Günler sonra Zeyd
Mecnunun en yakýn arkadaþý
Çölde görünce Mecnunu
Leyla’nýn düðününü anlatmýþ
Ve insanlardaki gizli telaþý

Mecnunu sarmýþ bir piþmanlýk
Hemen bir mektup yazmýþ Leyla’ya
Sitem etmiþ, naz etmiþ
Yazýlanlar Zeyd’in eliyle
Leyla’nýn eline gitmiþ

Odasýna doðru giderken
Sabýrsýzca okumuþ Leyla mektubu

Dostlar haber verdi bana
Gelin olmuþ Leyla’m benim
Son mektubum budur sana
Gelin olmuþ Leyla’m benim

Çölde senin delin derler
Sevdiceði elin derler
Düþmanlara sevin derler
Gelin olmuþ Leyla’m benim

Sanýrdým ki bana yazdý
Ona yazmýþ Yüce Tanrý
Benim boynum çoktan eðri
Gelin olmuþ Leyla’m benim

Sana deðen el kýrýlsýn
Seni saran bel kýrýlsýn
Koklandýðýn dal kýrýlsýn
Gelin olmuþ Leyla’m benim

Mecnun edip çöle saldý
Feleklerden murat aldý
Beni sevdi bensiz kaldý
Gelin olmuþ Leyla’m benim

Gözlerinden süzülen damlalar
Islatýrken mektubu
Baþý dönmüþ, gözü kararýnca düþmüþ yere

Hemen eþine haber vermiþler
Ýbn-i Selam odasýna götürürken Leyla’yý
Mektubu görüp kimse yokken okumuþ
Baygýn Leyla’yý yataðýna koymuþ

Ýki damla gözyaþý süslemiþ yanaklarýný
Koyup mektubu Leyla’nýn cebine
Usulca çýkmýþ odadan Ýbn-i Selam
Kimseye görünmeden aþaðý inmiþ
Odasýna girmiþ
Hüzün sarmýþ yüreðini
Gözlerini kapamýþ

- Allah’ým sen büyüksün
- Beni al, bacým da muradýný alsýn! , demiþ
Kimsenin haberi yokken
Kabul olmuþ duasý, oracýkta can vermiþ

Leyla kendine geldiðinde
Hemen mektubu aranmýþ
Bulunca sevinmiþ hüzünle karýþýk
Durumunu anlatan satýrlar gelmiþ aklýna
Ýbn-i Selama haksýzlýk olmasýn diye
Hemen cevap yazmýþ

Ne elime bir el deðdi
Ne belimi bir kol sardý
Ne bir gonca oldum ne dal
Ne de biri gül kokladý

Diyerek bitirmiþ mektubunu
Mektup Zeyd’in elinden
Mecnun’a gelmiþ
Sitem damlarmýþ her satýrýndan
Utanmýþ Kays
Ýbn-i Selam’a yaptýðýndan

Zeyd bir dahaki geliþinde
Kötü haberi taþýmýþ bohçasýnda

Ýbn-i Selam ölmüþ
Leyla eve dönmüþ
Aðlayarak geziyormuþ babasýnýn bahçesinde
Arada kendi kendine
’Mecnun! Mecnun! ’ diyormuþ

Sonunda Leyla toplamýþ son cesaretini
Mecnun’a koþmuþ
Mecnun bir baþka baðlanmýþtýr artýk Yaratan’a
Leyla’yý görünce:

- Beni unut der, benim Leyla’m var!

Bir Leyla’yý buldum ki
Hem içerimde benim
Hem aldýðým nefeste
Kokladýðým çiçekte
Nereye baksam O’nu görür gözlerim
Sana dokunursam
Ölür Leylam...

Leyla anlamýþtýr artýk
Geri dönüþü yok
Ermiþ biridir Mecnun, feryatlarý Yaratan’a
Leyla’yý istemez, unutmuþtur

Her gece yüreðine saplanýr Mecnun diye bir ok
Hayatýnda artýk
Mecnun yoktur, yok

Dayanamamýþ bu acýya hastalanmýþ Leyla
Birkaç gün sonra da gelmiþ ecel
Açmamak üzere gözlerini kapamýþ Leyla

Bunu duyan Mecnun
Koþarak gitmiþ Leyla’nýn mezarýna
Aðlamýþ, aðlamýþ
Gözlerinden kanlý yaþlar damlamýþ
Açmýþ avuçlarýný
Leyla’nýn mezarýnýn baþýnda

- Ya Rab, bana beden de can da gerekmez artýk
- Cananým gitti, cihan da gerekmez artýk

Diye bir duaya baþlamýþ
Duasý arþý aþtýðýnda
Mecnun Leyla’nýn mezarýný kucaklamýþ
Ecel gelinceye kadar orada
Leyla’sýyla
Kalakalmýþ

Birkaç gün sonra Zeyd rüyasýnda
El ele gezen birilerini görmüþ uzaktan
Sormuþ oradakilere:

- Kimdir bunlar? , diye
- Aþký tadýp tertemiz, severek ölen
- Leyla ile Mecnun’dur. Gezdikleri yer de Cennet’tir demiþler
Zeyd anlatmýþ Leyla ile Mecnunun babasýna
Sabah erkenden sevinçle rüyasýný
Bütün sevenler
’Leyla ile Mecnun nihayet kavuþtu! ’, diyerek
Sevinmiþler
Gökten üç elma düþmüþ
Sadece
Samimi, temiz bir kalple
Sevgiden baþka bir beklentisi olmayanlar yemiþ...

Sosyal Medyada Paylaşın: