Gölgesi bile girmez güneþin odama
Duvarda hala el izlerin
Kum saati de kýrýldý uç köþeden
Ýlgisizlikten midir bilmem
Ki tek senin gölgen olurdu tavanýmda
Uykularýma mola verdiðim geceler
Gözlerinin ýþýðýyla karþýlaþýrdý yüzüm
Titrerdi perdeler uçuþmamak için
Saygý duruþuna geçerdi rüzgar..
Soðuk taþlarýn sýrtýmý sývazladýðý anlar
Biraz daha azalýrdý içimin ateþleri
Deliren ruhumun týrmanýþý karanlýða
Ve týrnaklarýmýn acýyan etleri
Kucaklamamý gölgeni, izin vermezdi..
Bir ses
Tek bir kez
Söyleseydin kimse ölmezdi
Öldürmezdi kalan kokun yastýðýmda
Ve duvarýmdaki el izleri..
Kýrýlmazdý belki de kum saati
Saygýsýzca eserdi rüzgar
Ýliklerime iþlerken..
Haydi say sevgili bildiðim adam
Say;
Kaç yüzün vardý giderken!