Adı Yok....

Minareden yükselen selalar..
Hiç bu kadar dokunmamýþtý....
Bu kadar yalnýz býrakmamýþtý hiç..! ! !
Ýçimi yara yara yükselmemiþti...
Hiç bu kadar yakýn...
Bu kadar inkar ederek dinlememiþtim...! ! !
Hiç koskoca adama yakýþtý mý..! ! !
Kýyamazdýn ya hani....
Bu nasýl kýyarak gitmek böyle anlayamadýk...
Azrailin izin verdiði son bakýþ gözlerime çakýlý hala...
Öyle içimi yakan...öyle derin....
Senin yüzünle karþýlaþamamak korkusu býrakacak mý peþimizi...? ?
Anneme nasýl anlatýrýz biz bunu....! ! !
Nasýl teselli ederiz gözünün nurunu...
Oldu mu þimdi bu yaptýðýn....
Kanter içinde uykularýmýzdan kaldýrmak..
Kalktýðýmýzda yokluðunun hüznüyle karþýlaþmak...! ! ! !
Olan hep ölene olurmuþ derlerdi...yalan...! ! !
Olan hep kalana oluyormuþ meðer..! ! !
Öyle çýrýlçýplak kalana...! ! !
Adýnýn yanýna birde yetim eklenen kalana.....! ! !
Bu yaþtan sonra yetim kalmak da ne demek...? ?
Katlanýlmýyor ki bu yaftaya....
Bu kalabalýk ta susmak bilmedi gittiðinden beri...
Havada asýlý kalýyor “baþýnýz saðolsun” lar...! ! !
Bu da nedemek ki...! !
Duymadým daha önce...bilmem ben...
Sahi....
“Baþýnýz saðolsun”
Ne demek Anne...! ! ! !


Babam’a..... O’nu çok özledik....

Yasemin Külahlýoðlu



Sosyal Medyada Paylaşın: