Hayatın içinden

Sen dar sokaklarda, gözlerinde korku ile dolaþan,
Gecenin karanlýðýna bürünüp gizlenen,
Satýlmýþ bir vücudun, aðýrlýðýnda ezilen,
Ucuz bir fahiþe olmayý, sen, özünmü seçtin?

Yoksa dediðin gibi, hayat mý zordu?
Sebep olarak, baþka bahane bulamadýn mý?
Yenmek mümkün deðil miydi deli þehvetini?
Bence sen, isdesen koruyabilirdin iffetini.

Sen dedin bana, imkaným yoktu mecburdum,
Aç ve sussuz gecelerde soðuktan donuyordum,
Hayatla dövüþmekten artýk ben yoruldum,
Dedin ben, iþte bunun için fahiþe oldum.

Benim sözlerimden inciyib yaman aðlýyorsun
Ama yinede sen, zalim, hayattý deyip,
Seni ezen nefsinin tarafýný yine tutuyorsun,
Kendinde biliyorsun vicdan azabý ile yaþlanýyor.

Senin hergün yanýna gelenler, deðersiz insanlar,
Kalplerinde Allah sevgisi, korkusu taþýmayanlar,
Onlar bir anlýk zevk için ahiretini satarlar,
Kadýnlara sadece deðersiz eþya gibi bakarlar.

Seyyahýn gözyaþlarý kalemine mürekkep oldu,
Kendini aldý baþka insanlarýn yerine koydu,
Dille deðil, tüm sorularýný gözleriyle sordu,
Çünkü kalbini inciden, genç fahiþeler çoktu.

Gürcistan ve Rusya toplumu için yazdým
Sosyal Medyada Paylaşın: