Adam demiþ oðluna: “Adam olmazsýn oðul!”
Oðul içlenmiþ buna; okumuþ çaðýl çaðýl..
Gün, ay geçmiþ, yýl geçmiþ.. Oðul olmuþ kaymakam.
Kaymakamýn gözünde çok büyükmüþ bu makam.
Göndermiþ babasýna sadýk avenesini.
Söndürmüþ kendi için dönen pervanesini.
Derdest edip getirtmiþ; makama, babasýný.
“Gördün mü baba, demiþ; iþte oldum ben adam!”
Ýstermiþ takdir etsin; babasý, çabasýný.
Çeksin aferinleri, desin ki: “Sensin haddam!”
Olgun baba baþýný iki yana sallamýþ..
Nice filozoflarý bir cümleyle sollamýþ.
“Oðul!” demiþ; “Ben sana, olmazsýn dedim adam.
Olamazsýn demedim; müdür ya da kaymakam.
Ben sözümde sabitim: Adam olamamýþsýn!
Adamlýk sýfatýný daha bulamamýþsýn.
Makama ermek için boþa gitmiþ tüm çaban.
Eðer olsaydýn adam, derdest olmazdý baban.”
muhacir bozkurt
Mustafa KÜTÜKCÜ
15.09.2013 – DENÝZLÝ.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.