Aþk ve topraðýn arasý açýlýyor
Beklemem topraðý ben çünkü
Benim aþký toprakla birleþtiren
Aþk, beni topraða yakýþtýramaz
Yerin altý böyle sakinken
Yerin üstü bana yaraþmaz
Açým, ve hasret kaldým semada
Körkütük bir aþkla maþukuma kavuþmaya
Kavgamýn canlandýrdýðý çocuktur içimde kýpraþan
Doðduðum gün, savaþýn tam da ortasýna düþtüm
Uçsuz bucaksýz aþkýmdýr iþte beni kavgaya hazýrlayan
Ben toprak beni çaðýrýrken bile güldüm
Beni benden alan bir aþk var
Sonra aldýðý beni tekrar bana ve kavgaya katan.
Ölüler, benimle konuþmaya utanýrlar
Yaþamlaysa zaten
Kalmadý baðým
Ruhumun yakarýþý artmaktadýr
Ruhum sertelmektedir her saniye
Her bakýþýmda her adýmýmda
Ruhum yine aþkla dolmaktadýr
Vazgeçmek olmaz derlerdi
Vazgeçersen aþk olmaz !
Sanki biri kavuþsa topraðýna
Onun aþkýyla canlanan binleri görüyorum
Ruhumuz birbirimize katýþýyor
Her ölüm yine güç katýyor bize
Bense, yeniden aþka kavuþmak için ölüyorum ...
Osman Bulut
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.