Emira

Hududun öte yakasýnda,
güneþe yakýn bir ülke.
Tek kiþilk ve dönüþsüz bir bilettim,
senden bihâber ama senden haberdar gibi.
Kerpiç bir evin yorgun duvarýna,
sýrtýný yaslamýþtýn hüznünü sürer gibi.
Toz zerrecikleri düþerken yeryüzüne,
ýþýltýlý bakýþlarýn düþtü gönül gözüme.
Ayaða kalktýn, baþýn arþa dokunur gibi,
bakýþlarýn yerliliðin bakýþlarý, tanýmlamak gibi.
Yabancýydým, ama yabancýsý deðildim bakýþlara,
tanýþýktým ben düþlerin sancýlarýna.
Kýrýk bir tebessüm oldum dudaklarýnda,
savurdun saçlarýný ince tülbentin havalanarak.

Ses düþtü damaðýma, ýslandý bir sual dilimde,
sordum ismini fýsýldayarak.
’’Emira’’ dedin, titreyen dudaklarýnla,
yanaklarýn allýk sürmüþ bir mahcubiyetle.
-Emreden kadýn- demekmiþ lisanýnda,
oysa hükümsüz duruyordun macumca.
Bakýþtýk seninle dudaklarýmýz eþlik etti,
kelimelerimiz seslerin cimriliðinde.
Sýrlý bir mercan gibiydin,
vâkýf olmam lazýmdý sýrlarýna.
Ve hayal kýrýklýðý düþtü,
içimin coðrafyasýna.

Çöle komþu olmak yanmaktýr bazen,
senden habersiz seni yakmýþlar Emira.
Yaþlý bir bedene satýlmýþsýn, pazar malý gibi,
yaþlý bir göðüs bedeninde acýlarý gýdýklayacak.
Iþýltýlý gözlerine sürme sürülecek,
avuçlarýna kýna yakýlacak, sen aðlarken.
Taze bedenin yaþlý bir adamýn koynunda,
ismini yitireceksin gencecik yaþýnda.

Senden sonra çapkýn benliðim,
kýsýk gözlerle bakan kahve gözlerim.
Her rengin deryasýndan sürdüm kadýnlardan,
içimdeki çocuðu teslim ettim lâtif ruhlarýna.
Hudutlarý aþtým, þehirler gezdim,
koyundan koyuna girdim de geçtim.
Demir ökçelerle kalbimi kafesledim,
aþýk olmadan, sevmeden seviþtim.

Bir gecenin tütün kokulu vaktinde,
öldüðünün haberi düþtü zihnime.
Saçlarýnýn rengindeki kara bahtlý ülkende,
bombalar düþmüþ yaþam hürriyetine.
Mahreminin sýnýrýnda, çocuðunu emiziriken,
gök ölüm kusmuþ üzerine.
Emira, Emira, Emira...

Hükmeden, emreden, idare eden kadýn,
ülken aðýtlarla doluyken sâdrýna kadar.
Ýsmini fýsýldayan devrik ruhlu bir adam var,
sana ismini fýsýldayarak soran.

Sosyal Medyada Paylaşın: