Acem Yanığı
iðde sokaðýnda bulutlar kara sesler eþkýya sazý
ölüm kadar bütün yüzler birbirine yabancý
yol oldu adýmý bir ben benden çaldým
ve hala dallarda sallanýp düþer
göçebe gezen yaðmurlarým...
gölgeler uzuyor kent batýmý yalnýzlýk sýradan
olur olmaza cinnet doðuruyor kaldýrýmlar
piç bir isyan deþiyor rahmini diþleriyle
ýsýrdýkça sisli düþlerden geriye kalan
artýk tortu tutmaz bir aynadýr kan...
(uzak limanlar vardýr...ezber düþlere inat...evliya öpüþlü sular...deresine aðladýðýmýz çakýl
yüzlü taþlar...ýsýrgan otuyla demlendiðimiz çaylar...bir ceylan kirpiðine sus olduðumuz ýrmaklar...
derken...kapýlarýnda vedalaþýp... eþiðine sus düþtüðümüz sabahlar...)
seherler daðýlýyor çay ocaklarýndan
kederin efsunu meðer ýslýkmýþ
herkesin gideceði yer az belli
servisler geçiyor yüzümden
ekipler hep sonrasý...
sirenler hep sonrasý sýnýr boylarýnda gezerdi gece
yýldýzlar olmasa karanlýk bir ihbar kalacaktý orman
gözlerini aramak suya düþen halkalar kadar dardý
ki yel deðse bir yere birdenbire bir saðanak patlardý
en iyi masallarý böðürtlenler anlatýr koyak ateþine
uzaklýk kor olur kýrmýzý bir baþka azrail ezgisi
çiçeklerin solduðu demde rivayetler hikaye olur
ve hiç durmaz söyler þarkýsýný aðustos böceði...
adýmlarýnda kekremsi bir telaþ...
sýrtýnda acem yanýðý saçlarýn
ve dilinde nadasý biçilmiþ toprak
ellerin martý kanatlarýnda salaþ
gözlerin þilep yorgunu gelmiþtin...
bense nevzatýn sofrasýndan gelmiþtim
bir ’’eþref türküsü’’kalmýþtý alnýmda
özer þairlere küsmüþtü sevdiði vardý
ve aðlýyordu kendi köþesinde meyhaneci
saat bizi bizden epeyce geçmiþti...
kendine saklý yazýlmamýþ mektuplar cebinde
ve hicraný göðsünde uçan güvercin
ezan seslerinde inziva
penceresiz bir avare
çatýsý semasýz...
(gezilen kasabalar vardýr...adýný bilmediðimiz sahiller...sokak lambasýndan baþka kimsenin olmadýðý
caddeler...bulvarlarda yeþeren günlük ýssýz haberler...sonrasý...daðýlýp giden devriyeler...)
devriyeler daðýlýyor sessiz bir þarkýyý anlat yüzünle
eteklerinde sallanan bir busenin matemini mesela
çizilmemiþ bir coðrafya yüzülmemiþ bir deniz
hiç olmazsa zeytin aðaçlarýnýn gölgesini
hani beni hederden de beter edecek bir dizeyi
olmaz denilen bir yerde patlayan bir mermiyi
ay çarpýyor týrnaðýna yakamoz nefesinde kalsýn
bileklerine dökülen þarkýlarý da varsýn sirenler çalsýn...
uzak sesler kaldý bize karanlýðýn gölgesi kir tutmaz
cesetlerini sözleriyle yýkayýp satan masallar
incinip sayýklayan titreyen rüyalar
ve ne vakit uyansak o tanýdýk karabasanlar
gölgeler uzuyor kent batýmý yalnýzlýk sýradan
olur olmaza cinnet doðuruyor kaldýrýmlar
bu iðde sokaðýnda demli çaylar
en az bize biz kadar yalnýzlýk anlatýrlar...
Mert Metin
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.