Qaranlýq otaq... Stolun bir küncündə qaranlýqdan qorxmuþ kimi titrəyərək yanan bir þamýn qýzartýsý iþýqlandýrýr onu. Bu qýrmýzý sərhəddən baþlayýr yalnýzlýðýn atasý, qara zülmətin sonu. Masanýn üzərinə þəkillər səpələnmiþ, Tarix að-qara geyib bəyaz kaðýzlar üstə küskün bir dəniz kimi dalða-dalða ləpələnmiþ. ... Ýllər öncə bu þəkil toyunda çəkilmiþdi. Bu qýzla, cavan oðlan indi görəsən harda, harda gəzir, dolanýr? Bu þəkildə körpələri doðulan o xoþ günün, saatýn þirin xatirələri zərrələrə əkilmiþdi. Deyəsən, dünya kimi... Deyəsən, tarix kimi... Þəkillər də qocalýr. Onlar da insan kimi bir gün ölür deyəsən, Þəkillərin ömür þamý bir gün sönür deyəsən. Tarixdən qopub düþən bir yarpaqdýr hər þəkil, Ýnsan bir toxunuþla zamanýn þəklin çəkir. Þəkillər gələcəkdən xəbər verir deyəsən, Þəkillər insanlarýn ömrün dərir deyəsən. Xoþbəxt keçən bir anýn þirin xatirəsini yaþatsa da qoynunda, Bəzən əzab çəkdirir... ... Bu qaranlýq otaqda þəkillər içrə þair... O keçmiþ xatirələr kəndir olub boynunda asýlmýþdý tavandan. Ölümün acýsýyla sýxýlmýþ ovucunda, Bir þəkil əzilmiþdi, niþanəydi toyundan.
Sosyal Medyada Paylaşın:
TUSI AGAREHIM Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.