Gülüşündeki Ülkü

yaz sarýsýný boþladým gitmeden usulsüz
bir de bir eylül daha silik geçecek aramýzdan
bulut tozu peþinde tüm zamana fit
kokusuz anýsýyla bir istanbul gölgesi üzerimde aðýr
sokaklarý uðultusuzken gözlerinin
bak bana...

kapýmýn önü nasýl da aðustos çocukluðu
kavak aðaçlarýndan uzak bir gecede uykusuz
kamyonlar gider ömrümün dönüþsüz tünellerinden
böðründe ölüm buðusuyla kýraç bu yýldýzlara bakmak
bittiði günü bilerek susar yalan yýlkýsýna
akreple yelkovanýn yankýsýz sesinde
dur bana...

yollarda kesik kesik öksürüklü yalnýzlýðým da mý üþüdü
saçlarýmda ellerin olsaydý son gölgeyedek, beklemezdim
geçirmezdim sýrrýyla son yolcuyu da küskün kapýya
ve gün ortasýndaki herhangi bir öyküye hasetle gülerek
çekilir miydim zamanýn da unuttuðu bir anýya
an beni...

sevmekte usta ölmekte sakar bir iyimserlikle kandým
ýrak yok hiçbir çizgime tek gelenim akþam olsa da
kirpiklerimin sonrasýz açýlýþýnýn gülüþündeki ülküye
çorak yankýsýzlýðýmdaki yaðmursuz iklime inen
tek akþam yaðmurum,yýldýrýmýnla dokun geceme
ýþýsýn acýmdaki tohumun
san beni...


kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: