AZALMALAR-1

hep saat on ikiye az kala azalýyorum
azap çekiþen akþamlar tünüyor pencereme
nedense sen aklýmdayken daralýyordu karþýmdaki sokaklar...



kurumuþ akasya dibinde bir kaç kelebek ölüsü
sarý banklarýn üstünde iki çift þiir
sen aklýmdan geçiyordun
sana yaslanmýþ bir yaným bir yaným sokak lambasý (kýrarken )
örtüktü perdelerim tülleriyle


yuvarlanýrken uzaktan karanlýðý yýrtan bir þarkýnýný ezgisi
paslý menteþenin ahþap sancýsý
tozlu kilimdeki ayak izlerinden kalma gýçýrtý
uzatýyordu iyiden iyiye güneþten saklanan yüzümün sakalýný


oysa ...
ne yüzüm, ne borcum var duvardaki aynama
kör neþterli yaralarým varsýn kanasýn
çatlak bir çoðrafyanýn haritasýný tutsun varsýn dudaklarým
karasal bir iklimin yakamozu olmaz bilirim ...



ankara karardýðýnda saat on ikiye az kala
aþýk olmak da varmýþ kaldýrýmda
sana dair mýsralar sakladým zulamda
tütün kokulu duman duman ...



otobüslerdeki tüm buðulu yüzler sen
durmuþ yelkovan
upuzun olmuþ eski bir zaman
hep saat on ikiye az kala azalýyorum...


ilkin ankara sen oluyordun baktýðýn resimlerde
sonra eski içtiðin bir kahvenin vincanýnda dudaðýn
karasal sevdalarýmý ýslatýyordu
bir aðustos yaðmuru çiselerken
bir yaným seni sevdiðim kadar toprak kokusuna karýþýyordu
ben azalýyordum uzayan saklalýmla
ama en çok da hep saat on ikiye az kala hep azalýyordum...

...











Sosyal Medyada Paylaşın: