Delirmiþ bir yaðmur çýðlýðý þimdi olmayýþýn
Topraðýn emmesi gibi suyu kanarcasýna
Hasreti gibi mor karanfilin birkaç damlaya
Ve yalnýzlýðýný yýkayan yaðmur sonrasý
Bir hüzün kokusu olur yokluðun aslýnda
Birikip ötelerde nehirler bulur hani
Yaðmur damlalarý sularýn kucaðýnda
Ve tam hasretimi ortasýndan vurur
Veda ediþin yükseldikçe kulaklarýmda
Sonra içim burkulur
Küçük bir söz iki dudaðým arasýnda;
‘susuyorum’
Birkaç damla þakaklarýmda
Susuyorum yokluðunda
Ve sonra
Susuyorum çýðlýklarla..
Þimdi bil ki;
Durdu yaðmurlarýn deliriþi
Toprak kandý suya
Damlalar kuruttu karanfili
Ve hüzün kokmuyor üstelik yokluðun
Nehirler durmuyor yerinde artýk
Yaðmurlar karýþmýyor suya
Ve þimdi
Hasretimi sadece ýska geçiyor
Vedalarýn gelince aklýma..