gecenin içindeyim
ve gecenin içinde ben
kaldýrýmlarý öpen yalnýzlýðýn þarkýsý
bir de
rüzgârdan sallanan iki sokak lambasý
sýrlarým dökülüyor
arnavut kaldýrýmlarýna
kýzýl sofrada yakut
hüzün denilen çile
ürkek bakýþlarýmla geceyi tarýyorum
hasret kurþunlarýyla
yalnýzlýðý tam alnýndan vuruyorum
devrilmiyor
mermiler tükeniyor
yoruluyorum
kulaklarýmda hâlâ beynimi týrmalayan
vuslat çýðlýklarý
hücrelerim daðýlýyor
duygularým yýðýlýyor
ay karanlýk gecede kaldýrýmlara
sarsýlýyorum
bu sana son mektubum
düþerken satýrlara intizârda her kelime
kimbilir
kimbilir belki hiç geçmeyecek eline
biliyormusun çile bakýþlým
yürek yakýþlým
dün dün yine geri geldi
sana son diye yazdýðým
sonu olmayan mektup
hani hani þu bizim haberci baþý
turna kuþuyla gönderdiðim
ve almadan geriye gönderdiðin
oysa
oysa neler neler yazmýþtým sana
ahhh bir bilsen
bilebilsen
telli turnanýn kanatlarýna
ve hâlâ bitmeyen inatlarýna
garip turnam,dertli turnam
iki göz iki çeþme
yok derken aðlýyordu
döküldü birer birer kanatlarýndan
yazdýðým satýr baþlarý
seni aramaktan bitkin ve periþan
gözler kömür karasý
iki nefes arasý
ahhhh be yürek yarasý
onu gönderirken ne ümitlerim vardý
alý al moru yeþil
sensiz gecelerde
ellerimden tutardý
dün gelen posta kuþunun boynu bükük kýrýktý kanadý
ve hala
ve hâlâ bende dinmeyen vuslat inadý
oysa oysa bana söylemiþti
kanadý kýrýk bilge turna
eðer gelmiyorsa cevaplarýn arkasý
vurmalýsýn bir kelepçe
yüreðinden ta kalbine
anla ki anla ki bitmiþ bu sevda þarkýsý
anlýyorum anlýyorum haklýymýþ bilge turna
ne yazýk ki anlatamýyorum
hüzün karasý çýðlýklarýnýn
zehirli bir zar gibi sardýðý, ta ortasýndan
binlerce yardýðý
çilegâhýmda naza
yürek denen enkaza
ve bu mektubu yazýyorum
buz kýrýðý gözyaþlarýmla yine sana yine sana
tekrar yalvarmaktan baþka bir çarede yok
posta kuþuna
yanýna gidiyorum yorgun mu yorgun
ayný ben gibi
kanatlarý kýrýk
yüreði yanýk
balkonda öylece uzanmýþ
gözleri yarý aralýk
kahrýndan dökülmüþ üç beþ tüyde cabasý
esen rüzgâra inat çökmüþtü
yanýbaþýna
aðlýyor gibiydi bana bakan gözleri
acýdým çoook acýdým
posta kuþuna
sonra bir tuhaf oldum dokunduðumda
kaskatý olmuþtu buzdan bedeni
suçladým kendimi
sanki de bendim nedeni
o gözleri sönmüþtü
anladým bir daha olamyacaktý
benim için mesafeler gideni
kimbilir kaç bahar öncesi
zorla gülmüþtü
geri gelen o son mektupla beraber
ümitlerim gibi o da
o da
sessizce ölmüþtü
gözlerim çivilenmiþ boþluða bakýyorum
ve elveda sana
iki gözüm arasý
hüzün çýrasý
offfff be yürek yarasý
gözlerimden süzülen iki þebnem gözyaþý
daha düþerken yere
havada kýrýlýyor
ellerimdeki mektuba son defa bakýyorum
gözlerim kararýyor
ellerim sararýyor
aðlayarak ve aðlayarak yakýyorum
Makberî-Ahmet AKKOYUN