Bin dokuz yüz yirmi bir, aylardan þubat ayý, Ülke yangýn yeriydi, soldu Þerife bacý. Düþman dört yaný sarmýþ, ne köy kalmýþ ne kýyý, Yüreðini beþ parça, böldü Þerife bacý.
Cepheye silah için, kervan diziliyordu, Kervanla gitmek için, liste yazýlýyordu, Gidenlere baktýkça, içi eziliyordu, Kýzýyla kafileye, daldý Þerife bacý.
Vatan çile çekerken, durmak yakýþmaz kula, Çoluk çocuk ne varsa, peþ peþe düþtü yola, Gece zehir gibiydi, mümkün mü vermek mola, Yavrusunu sýrtýna, aldý Þerife bacý.
Silahlarý yüklenmiþ, daðlar delecektiler, Mehmetçiðin yanýna, varýp gelecektiler, Gerekirse yan yana, düþüp ölecektiler, Bu yolda ölmek güzel, bildi Þerife bacý.
Er’i geldi aklýna, cepheden dönmemiþti Bir gün döner diyerek, ümidi sönmemiþti O’na bile Vatandan, daha çok yanmamýþtý Kafilenin sonunda, kaldý Þerife bacý.
Koca dede haykýrdý, "hava bozmaya yakýn Saflarý sýklaþtýrýn, ayrý durmayýn sakýn Kar tipi bastýracak, mola vermeye bakýn" Askerleri düþündü, doldu Þerife bacý.
"Olmaz" dedi; "mutlaka, yola devam etmeli Cepheye Mehmetçiðin, silahlarý gitmeli Gerekirse karlarýn, ciðerine batmalý" Göz ucuyla Namazý, kýldý Þerife bacý.
Derken tipi bastýrdý, göz gözü görmüyordu, Arttýkça artýyordu, bir türlü durmuyordu, Kafile aðýrlaþmýþ, menzile varmýyordu, Duasýný Mevla’ya, saldý Þerife bacý.
Yanýnda yürüdüðü, topa takýldý gözü, Birden içi titredi, zarar görürse yüzü, Daha önemsiz geldi, ciðerparesi kýzý, Ah edip saçlarýný, yoldu Þerife bacý.
Yavrusunun üstünden, örtüsünü sýyýrdý, Yaradan’a sýðýnýp, son kez onu doyurdu, Namlunun tam altýna, ona bir yer ayýrdý, Gözyaþýndan çaðlayan, seldi Þerife bacý.
Top’a bir þey olmasýn, diye sýmsýký sardý, Soðuktan titriyorken, durmasý ona ardý, Öptü öptü kokladý, yüreðinde gâm vardý, O bir Türk anasýydý, bal’dý Þerife bacý.
Üstüne kapanmýþtý, kardan korumak için, Takâti kesilmiþti, gayrý yürümek için, Kar sabahý bekledi, sanki erimek için, O Hakka teslim olmuþ, kuldu Þerife bacý.
Gözleri aðýrlaþmýþ, çýrpýnýp duruyordu, Kar yüzüne durmadan, yumruðu vuruyordu, Anladý ki ölümün, koynuna varýyordu, Son defa Allah diye, güldü Þerife bacý.
Sabah topun üstünde, donmuþ halde gördüler, Çocuðu aðlýyordu, varýp onu sardýlar, Hey Makberi Vatan’a, böyle gönül verdiler, Kim öldü derse yalan, gül’dü Þerife bacý..
Makberi – Ahmet Akkoyun…………..23/01/2009…………..18:25……….Ýst
Kastamonu’da savaþ yýllarýnda çocuðunun kundaðýný taþýdýðý silahlara örtecek kadar Vatan aþkýyla dolu Þehide Þerife bacýnýn aziz hatýrasýna Sosyal Medyada Paylaşın:
Makberî - Ahmet Akkoyun Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.